Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Marek Zwiernik (spr.)

Sędziowie: SO Iwona Wysowska

SO Tomasz Korzeń

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Symeryak

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 roku w Gorzowie Wielkopolskim na rozprawie

sprawy z odwołania E. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji ubezpieczonej i pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 maja 2016 roku, sygn. akt IV U 356/15

oddala obie apelacje.

SSO Iwona Wysowska SSO Marek Zwiernik SSO Tomasz Korzeń

Sygnatura akt VI Ua 33/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.09.2015 r. znak (...)-T Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. odmówił wnioskodawczyni E. T. prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15.09.2015 r.

W uzasadnieniu ZUS wskazał, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS nie jest ona niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z tym odmówiono prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego zgodnie z orzeczeniem Komisji lekarskiej ZUS.

E. T. wniosła odwołanie od ww. decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Pozwany ZUS/O w G. W.. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. W.. z dnia 21 września 2015r. znak: 110000/602/RW/9718/2015-ZASW-T w ten sposób, że przyznaje E. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 3 sierpnia 2015r. do dnia 27 sierpnia 2015r., a w pozostałym zakresie odwołanie oddalił.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wykorzystała 182 dni zasiłku chorobowego.

W dniu 12.03.2015 r. do (...) Oddział w G. W.. wpłynął wniosek o ustalenie uprawnień dla wnioskodawczyni do świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia.

W wyniku przeprowadzonego badania Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 27.03.2015 r. ustalił, iż badana jest niezdolna do pracy. W związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy przyznano E. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Na podstawie ww. orzeczenia (...) Oddział w G. W.. decyzją z dnia 31.03.2015 r. przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z funduszu chorobowego na okres od 05.04.2015 r. do 03.07.2015 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru, a od 04.07.2015 r. do 02.08.2015 r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru.

W dniu 26.06.2015 r. E. T. wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia.

W wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 24.08.2015 r. ustalił, iż E. T. nie jest niezdolna do pracy.

Od ww. decyzji K. P. w dniu 28.08.2015 r. wniosła sprzeciw, a sprawa skierowana została na komisję lekarską.

W wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego Komisja Lekarska ZUS Oddział w Z. orzeczeniem z dnia 15.09.2015 r. ustaliła, iż brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego i na tej podstawie Organ rentowy wydał sporną decyzję z dnia 21.09.2015 r. odmawiając wnioskodawczyni prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego.

E. T. leczyła się z powodów bólowych kręgosłupa. Przeszła dwa zabiegi operacyjne polegające na usunięciu przepukliny dyskowej oraz operacji krążków L-4 i L-5. U wnioskodawczyni rozpoznano zespół bólowy lędźwiowy z objawami korzonkowymi po stronie prawej i lewej, skoliozę, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze oraz przerostowe w obrębie elementów kostnych i więzadłowych, uszkodzenie korzeni na poziomie L-5 i S-1, przewlekłe bóle odcinka piersiowego z promieniowaniem do prawego boku, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, przepuklinę w odcinku szyjnym i dyskopatię. Wnioskodawczyni podjęła rehabilitację oraz leczenie farmakologiczne.

Wnioskodawczyni po dniu 02.08.2015 r. była nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja przez kolejne 8 miesięcy, tj. do 12 miesięcy łącznie rokowały odzyskanie zdolności do pracy. Obecnie E. T. odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa i kończyn dolnych z ograniczeniem funkcji kręgosłupa lędźwiowego, a dotychczasowy przebieg choroby i podjęte leczenie dają rokowania powrotu do zdrowia po zakończeniu okresu rehabilitacji.

Od 28.08.2015 r. do 26.08.2016 r. wnioskodawczyni była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w S., jako bezrobotna z prawem do zasiłku.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie było częściowo zasadne.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. o odmowie przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego dla wnioskodawczyni po dniu 02.08.2015 r. z uwagi na odzyskanie zdolności do pracy.

Z treści art. 18 ust. 1, 2 i 6 ustawy z dnia 15 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa ( Dz. U. z 2016 r. poz. 372 tekst jednolity ) dalej jako ustawa zasiłkowa wynika, iż „ świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Orzeczenie Lekarza Orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu, lub co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości albo orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu ubezpieczeń Społecznych stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego”.

W przedmiotowej sprawie spornym było, czy ubezpieczona po dniu 02.08.2015 r. była nadal czasowo niezdolna do pracy z powodu choroby, a jeśli tak, to czy dalsze jej leczenie i rehabilitacja i przez jaki okres, w szczególności, czy przez okres najdalej 12 miesięcy, rokowały odzyskanie zdolności do pracy, czy też stała się z tą datą zdolna do pracy.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych Sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. Postanowienie w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii biegłych może zapaść na posiedzeniu niejawnym (art. 279 k.p.c.)

W celu wyjaśnienia kwestii spornej w przedmiotowej sprawie, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy chirurga i neurologa.

W ocenie Sądu opinie sądowo-lekarskie są wyczerpujące, pełne i logiczne, a także odpowiadają na pytania Sądu zawarte w postanowieniu dowodowym. Opinie biegłych sądowych lekarzy są rzetelne i przekonujące. Zawierają odpowiednią dawkę wiedzy fachowej odniesioną do konkretnego przypadku. Biegli w obu przypadkach przeprowadzili wywiad z wnioskodawczynią, dokonali także badania przedmiotowego wnioskodawczyni, zapoznali się z aktami sprawy i dokumentacją lekarską.

Biegli sądowi rozpoznali u wnioskodawczyni zespół bólowy lędźwiowy w przebiegu zmian zwyrodnieniowych oraz stan po operacji dyskopatii L-4/L-5, stan po transpedikularnej stabilizacji wewnętrznej L-4/L-5 z zaznaczonymi objawami korzonkowymi i ograniczeniem funkcji kręgosłupa lędźwiowego. W ocenie biegłych wnioskodawczyni po dniu 02.08.2015 r. była nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja do 12 miesięcy łącznie rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

W ocenie Sądu twierdzenia biegłych zawarte w opiniach poparte są rzeczową, logiczną i spójną argumentacją. Biegli wskazali przesłanki swego rozumowania, które prowadziły do ostatecznej konkluzji. Podstawę wnioskowania biegłych stanowiły zaś przede wszystkim wyniki własnych badań, a ponadto dokumentacja medyczna. Wspomniana opinia nie jest więc w żadnym razie gołosłowna, a nadto zawiera wyczerpujące zdaniem sądu uzasadnienie wymagane przez art. 285 § 1 KPC. Dlatego też zdaniem sądu, mogła stanowić podstawę do ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy. Przewodniczący Komisji Lekarskich zarzucił, że stwierdzony badaniem przedmiotowym stopień naruszenia sprawności organizmu odwołującej nie uzasadnia przyznania prawa do dalszego świadczenia rac habilitacyjnego. Podniesiono, iż treść opinii nie wskazuje na potrzebę dalszego leczenia i rehabilitacji, zaś badanie radiologiczne z 0.3.2015 r. i ocena stanu zdrowia neurologa nie stwierdzają istotnych odchyleń i cech patologicznych w organizmie E. T..

W tym miejscu wskazać należy, iż kolejną kwestą sporną podniesioną przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 31.03.2016 r. był fakt pobierania przez E. T. zasiłku dla bezrobotnych z PUP w S. w okresie od 28.08.2015 r. do 26.08.2016 r.

Na rozprawie w dniu 10.05.2016 r. wnioskodawczyni przyznała, iż była zarejestrowana w PUP w S. jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku, który pobierała od 28.08.2015 r. do 26.08.2016 r.

Zgodnie z art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej świadczenie rehabilitacyjne, nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na postawie odrębnych przepisów.

Wskazać bowiem należy, iż świadczenie rehabilitacyjne udzielane jest w celu ochrony czasowej niezdolności do pracy. Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 powołanej ustawy przysługuje ono ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie owej zdolności. Nie ulega zatem wątpliwości, że jest świadczeniem przewidzianym na dokończenie leczenia, a więc ma na celu zapewnienie pracownikowi środków utrzymania w okresie po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego, a jego zadaniem jest zapewnienie ubezpieczonemu w tym okresie środków finansowych do tego niezbędnych (wyrok SN z dnia 24 sierpnia 2010 r., I UK 41/10, OSP 2012 nr 1 poz. 9; OSNP 2011/23-24/308).

Jak słusznie podniósł Sąd Najwyższy, tego rodzaju ochrona ubezpieczeniowa nie przysługuje wówczas, gdy dana osoba w czasie, który jest niezbędny do kontynuowania leczenia lub przeprowadzenia rehabilitacji, jest materialnie zabezpieczona, bo ma uprawnienie do świadczeń wymienionych w art. 18 ust. 7 w/w ustawy.

Z uwagi na powyższe sąd postanowił przyznać E. T. prawo do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 03.08.2015 r. uznając ją za osobę nadal niezdolną do pracy po dniu 02.08.2015 r. do dnia 27.08.2015 r. tj. dnia w którym zaczęła otrzymywać zasiłek dla bezrobotnych z PUP w S. rejestrując się jako osoba bezrobotna, a tym samym do dnia, w którym straciła prawo do pobierania zasiłku rehabilitacyjnego na podstawie ww. przepisów. Sąd w pozostałej części oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku wniosła ubezpieczona zaskarżając go w części oddalającej odwołanie od decyzji organu rentowego. Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 7 miesięcy, od dnia 28 sierpnia 2015 r. Podniosła, że pozostała bez środków do życia i dlatego zwróciła sie do Powiatowego Urzędu Pracy o zasiłek dla bezrobotnych. Twierdziła, ze Sąd I instancji powinien przyznać jej świadczenie za pełny okres 12 miesięcy.

Apelację od wyroku wniósł także organ rentowy zaskarżając go w części przyznającej ubezpieczonej świadczenie rehabilitacyjne i zarzucając :

• niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek pominięcia wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych, a w szczególności w kwestii odniesienia się biegłych do oceny neurologa konsultanta ZUS, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy,

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wnosił:

1) o uchylenie zaskarżonego roku w części dot. punktu I i przekazanie sprawy Sądowi

pierwszej instancji do ponownego rozpoznania w tym zakresie, ewentualnie;

2) o zmianę wyroku w części dot. punktu I i oddalenie odwołania E. T.,

3) o zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Uzasadniając apelację podał:

Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówi} ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 2 sierpnia 2015r, Uprzednio od dnia 5.04.2015r. poczynając do 2.08.2015r. ubezpieczona uzyskała prawo do tego świadczenia.

Sąd pierwszej instancji zmieniając decyzję organu rentowego z dnia 21 września 2015r. przyznał ubezpieczonej E. T. prawo do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 3 sierpnia 2015 r. do dnia 27 sierpnia 2015r., tj. do dnia, w którym ubezpieczona zaczęła otrzymywać zasiłek dla bezrobotnych..

W sprawie sporne było, czy stan zdrowia ubezpieczonej po dniu 2 sierpnia 2015r., uzasadniał przyznanie jej prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego,

Przy rozstrzyganiu tej kwestii Sąd pierwszej instancji posiłkował się opinią biegłych lekarzy neurologa i ortopedy, którzy w opinii z dnia 22.01.2016r., rozpoznając u ubezpieczonej zespół bólowy lędźwiowy w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, stan po operacji dyskopatii L-4/L-5 w 2014r., uznali, że ubezpieczona kwalifikuje się do uznania po 2.08.2015r. dalszych świadczeń rehabilitacyjnych na okres 8 miesięcy (łącznie 12 miesięcy). Zdaniem biegłych wprawdzie dotychczasowy przebieg schorzeń i ich leczenia wskazuje na postępującą poprawę, lecz ich zdaniem 4 miesięczny okres rehabilitacji jest zbyt krótki, celem osiągnięcia zadawalającej funkcji kręgosłupa, czy też stabilizacji układu nerwowego związanego ze schorzeniem kręgosłupa.

Sąd pierwszej instancji w pełni podzielił opinię tego biegłych, uznając ją miarodajną i wystarczającą dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pozwany w zastrzeżeniach do opinii biegłych wskazywał na zasadniczo odmienną ocenę neurologa konsultanta ZUS, w której nie stwierdzał istotnych odchyleń. Nadto organ wskazywał, że badania radiologiczne (TK z marca 20i5r.) stwierdziło brak istotnych cech kręgozmyku, wypukliny krążków L-S bez cech zwężeń. Biegli w swej opinii nie odnieśli się do oceny neurologa konsultanta ZUS. Organ podnosił także, że treść opinii biegłych nie wskazuje na kontynuację leczenia i rehabilitacji, która uzasadniałaby przyznanie ubezpieczonej dalszych świadczeń rehabilitacyjnych, a przywołane w opinii zaświadczenie z POZ ze stycznia 2016r. dotyczy leczenia dolegliwości bólowych w odcinku piersiowym, a nie lędźwiowym.

Pozwany podnosząc kwestię niejednoznaczności, różnic w opiniach biegłych (neurologa i ortopedy) i neurologa konsultanta ZUS w ocenie stopnia nasilenia schorzenia u ubezpieczonej, stopnia niezdolności do pracy, wnosił o sporządzenie przez biegłych lekarzy opinii uzupełniającej i odniesienie się do zgłoszonych przez pozwany organ zastrzeżeń do opinii z dnia 22.01.2016r.

W ocenie Sądu sprawa została dostatecznie wyjaśniona w opinii biegłych, z tych też względów nie uwzględnił wniosku pozwanego o powołanie innego zespołu biegłych.

Zdaniem pozwanego taka konstatacja Sądu pierwszej instancji jest nieuprawniona w świetle materiału dowodowego,

Zweryfikowanie wątpliwości podnoszonych w zastrzeżeniach do opinii biegłych, w ocenie po-zwanego, mogło nastąpić przez przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej.

Sąd nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, a pominięcie wniosku dowodowego pozwanego, w sposób istotny wpłynęło na wynik sprawy.

Z tych więc względów apelacja zasługuje na uwzględnienie.

SĄD OKREGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacje stron nie były uzasadnione.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z wnioskami stron, dokonując trafnych ustaleń i wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. To zaś spowodowało, że Sąd Okręgowy zaakceptował w całości ustalenia faktyczne i rozważania Sądu I instancji, traktując je jak własne i nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 listopada 1998 roku, sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24/776).

Sąd I instancji zasadnie uznał, iż przyznanie ubezpieczonej prawa do zasiłku dla bezrobotnych wyłączało jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Mówi o tym art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej prawidłowo zastosowany do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy. Apelująca wskazywała, iż była zmuszona do złożenia wniosku z zasiłek dla bezrobotnych, ponieważ po odmowie jej prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego pozostała bez środków do życia. Sąd Okręgowy nie neguje tego faktu i nie obciąża wnioskodawczyni żadną winą z tego tytułu. Miała ona bowiem prawo do korzystania z różnych świadczeń w celu zapewnienia sobie warunków do godnej egzystencji. Istotą sporu nie było jednak zachowanie skarżącej, tylko jego skutek w postaci uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Nie ulegało wątpliwości, iż cele świadczenia rehabilitacyjnego i zasiłku dla bezrobotnych są zbieżne. Świadczenia te mają zapewnić środki do życia dla osoby niemogącej się samodzielnie utrzymać, czy to z powodu choroby, czy też z powodu niezawinionej utraty źródła dochodu. Nie ulegało też wątpliwości, iż osoba uprawniona nie może otrzymywać za ten sam okres dwóch wykluczających się świadczeń, czyli zasiłku dla bezrobotnych i świadczenia rehabilitacyjnego. Przepis art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej temu właśnie przeciwdziała.

Dlatego nie sposób podważyć orzeczenia Sądu Rejonowego w zakresie w jakim domaga się tego ubezpieczona, ponieważ prowadziłoby to do uzyskania przez nią za ten sam okres dwóch świadczeń co, jak wykazano wyżej, byłoby niedopuszczalne.

Nieuzasadniona była także apelacja strony pozwanej.

Ocena opinii biegłych dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa i nie przekraczała granic wyznaczonych przez art. 233 & 1 k.p.c. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w sędziowskiej ocenie materiału dowodowego żadnych uchybień. Sąd I instancji przejawił w wysokim stopniu staranność w toku prowadzonego postępowania dowodowego, jak i przy motywowaniu swojego stanowiska, a wyrok wydał prawidłowo, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy i w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna, co w ocenianej sprawie nie występuje. Przyjmuje się powszechnie , że ingerencja sądu drugiej instancji w ocenę dokonaną przez sąd pierwszej instancji dopuszczalna jest wyjątkowo wówczas, gdy w sposób zupełny naruszone zostały zasady określone w art. 233 par. 1 kpc. Również, gdy z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 par. 1 kpc, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273 ).

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji biegli odnieśli się w opinii do orzeczenia konsultanta ZUS neurologa. Stwierdzili mianowicie, że ocena ta jest zbyt radykalna. Konsultant ZUS stwierdził bowiem pełny powrót do zdrowia ubezpieczonej, a biegli uznali, iż stan jej zdrowia wprawdzie się poprawia, ale do pełnego wyleczenia potrzebnych jest kolejnych 8 miesięcy pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Ustalili, iż nadal utrzymywały się objawy korzeniowe, a funkcja kręgosłupa w odcinku lędźwiowym była ograniczona. Powołali się przy tym nie tylko na wynik badania TK z marca 2015 r., ale i późniejsze wyniki badań tj. emg z października 2015 r. i badanie lekarskie ze stycznia 2016 r.

Nieuzasadniony był także argument dotyczący wyników badania z marca 2015 r. Biegli uwzględnili to badanie w swojej opinii i uznali, iż w sierpniu 2015 r. utrzymywały się nadal dolegliwości kręgosłupa, które były przeciwwskazaniem do wykonywania przez skarżącą pracy fizjoterapeutki. Nie ulegało wątpliwości, iż dla ustalenia dalszej niezdolności do pracy istotne są wyniki bezpośredniego badania przez lekarzy osoby uprawnionej, a nie opis badania kręgosłupa dokonany przez radiologa. Decydujące znaczenie ma bowiem stan organizmu badanej osoby, a nie uwidocznione w badaniu rezonansem komputerowym zmiany w obrębie kręgosłupa. Tym bardziej, że ocena biegłych dotyczyła sierpnia 2015 r., a badanie na które powołuje się apelujący odbyło się w marcu 2015 r.

Z powyższych względów Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Iwona Wysowska SSO Marek Zwiernik SSO Tomasz Korzeń