Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2024 roku

sprawy z odwołania J. B.

od decyzji z dnia 5 października 2023 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 5 października 2023 roku, znak: (...) w ten sposób, że przywraca J. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2023 do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego.

Tomasz Korzeń

VI U 474/23 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5.10.2023 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił J. B. prawa do renty.

J. B. odwołała się od decyzji. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do renty.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie.

Sąd ustalił, co następuje:

J. B. urodził się (...). Z wykształcenia jest ślusarzem-mechanikiem. Pracował też jako szlifierz.

dowód: świadectwa pracy k. 49-51 a.r. wywiad zawodowy k. 4 akt orzeczniczych

Pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.01.2009 r. do sierpnia 2023 r. (ostatnio z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.05.2021 r. Ponowny wniosek o rentę złożył w maju 2023 r. (bezsporne)

U ubezpieczonego rozpoznano schizofrenię przewlekłą z objawami lękowymi.. Po sierpniu 2023 r. ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy.

dowód: dokumentacja medyczna k. 28-41 i w aktach pozwanego

opinie biegłej T. K. k. 49-55

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej okazało się zasadne.

Zgodnie z art. 107 ustawy z 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2024.1631; dalej jako ustawa), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ust. 2. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3. Ust. 3. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu. Ust. 3a. Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Ust. 4 tego przepisu stanowi zaś, iż zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.

Ubezpieczony była uprawniony do renty od 2009 r. Przedmiotem sporu było więc wyłącznie czy w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiła taka poprawa, która spowodowała ustanie niezdolności do pracy.

W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego psychiatry. Biegła oceniła, iż ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolny do pracy na 2 lata. Sąd w całości dał wiarę opinii, albowiem zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem sądu, a biegła w sposób jasny i wyczerpujący przedstawiła powody swoich twierdzeń. Wydała opinie w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Opinia jest są logiczne i spójne. Strony nie zgłosiły zastrzeżeń do opinii.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3.11.1976 roku w sprawie IV CR 481/76 - OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd podziela w pełni przedstawiony pogląd i opierając się o niego uznał, że opinia biegłej spełnia te kryteria. Wnioski końcowe opinii stanowią integralną część z innymi poszczególnymi elementami opinii. Analiza tych elementów wskazuje, zdaniem Sądu, na brak możliwości przyjęcia innego orzeczenia niż te, które wydał biegły sądowy w niniejszej sprawie. Sąd nie miał tym samym powodów, by odmówić opinii biegłego przymiotu wiarygodności.

Ubezpieczony był uprawniony do renty 2009 r. Zgodnie z art. 13 ust. 3a ustawy jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Tym samym, niezależnie stwierdzenia przez biegłą okresowej niezdolności do pracy, Sąd orzekł o niezdolności do pracy do dnia osiągnięcia tego wieku.

W ocenie sądu odwołujący sprostała obowiązkowi określonemu w art. 6 KC oraz art. 232 KPC, bowiem podnoszone przez niego argumenty co do wadliwości decyzji ZUS znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się na opinii biegłej, którym nadał przymiot wiarygodności, a także na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach sprawy, których wiarygodności strony nie kwestionowały. Dokumenty te nie budzą również wątpliwości sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1.09. 2023 do osiągnięcia wieku emerytalnego.

Tomasz Korzeń