Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala-Wiejak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2025 roku

sprawy z odwołania B. F.

od decyzji z dnia 2 września 2024 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o wysokość emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 2 września 2024 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznaje B. F. prawo do obliczenia emerytury na podstawie art. 26 w związku z w związku z art. 55 ustawy - od 1 sierpnia 2024 roku,

II.  stwierdza odpowiedzialność pozwanego za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji.

Tomasz Korzeń

VI U 433/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2.09.2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. odmówił B. F. przeliczenia emerytury.

Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji, domagając się jej zmiany i przyznania emerytury wg „nowych zasad”.

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

B. F. urodził się w (...)

30.09.2008 złożył wniosek o emeryturę. Postępowanie co do tego wniosku zostało umorzone wobec cofnięcia wniosku.

Ponowny wniosek o emeryturę złożył 17.03.2009 r. Przyznano mu emeryturę na podstawie art. 27 ustawy od 1.03.2009 r.

Po przyznaniu emerytury podlegał ubezpieczeniom społecznym (nieprzerwanie od 1979 do 17.03.2009 r.).

23.08.2024 r. nadał wniosek o przeliczenie emerytury „wg nowych zasad”, przy przyjęciu najkorzystniejszego dalszego trwania życia.

Pozwany rozpoznał wniosek ubezpieczonego decyzją z 2.09.2024 r., zmienioną decyzją z dnia 2 (zmienianą decyzjami z 17 września i 15.11.2024 r.).

dowód: wnioski k. 1-4 , 89-92, 275, postanowienie k. 85, decyzje k. 118-115, 277-279, zaświadczenie k. 95 t. II a.e.

Hipotetyczna wysokość emerytury ustalonej na podstawie art. 55 ustawy wynosi 4275,78zł, a emerytury z art. 27 ustawy w chwili jej przyznania 3438,65 zł.

dowód: wyliczenia pozwanego k. 21, decyzja 115

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 55 ustawa z 17 grudnia 1997 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2024.1631) ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

W judykaturze aprobuje się, że ubezpieczony może żądać ponownego obliczenia wysokości jego emerytury w sposób określony w art. 26 ustawy emerytalnej, ale tylko wówczas, gdy w chwili składania wniosku o to świadczenie z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego spełniał warunki określone w art. 55 ustawy emerytalnej, a organ rentowy mimo tego zaniechał obliczenia wysokości emerytury również według zasad kapitałowych, poprzestając na zastosowaniu do jej wyliczenia art. 53 tej ustawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 4 września 2013 r., II UK 23/13, OSNP 2014 nr 6, poz. 85 i z dnia 7 listopada 2013 r., II UK 143/13, OSNP 2014 nr 10, poz. 148).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie. Ubezpieczony powszechny wiek emerytalny osiągnął w 2007 r. Pozwany wysokość emerytury obliczył wyłącznie na podstawie art. 53 ustawy (choć w decyzji z 1.04.2029 r. wskazał, iż przyjęto wariant najkorzystniejszy). Wyliczenia pozwanego (k. 21), choć dokonane nie wiedzieć czemu na 1.01.2009 r., wskazują iż emerytura obliczona na podstawie art. 55 jest wyższa niż na podstawie art. 53 (dalsze trwania życia na dzień 1.03.2009 wynosiło 186,4).

Cofniecie wniosku o emeryturę i umorzenie postępowania administracyjnego w tym zakresie powoduje, iż wniosek o emeryturę należy traktować jako niebyły. Twierdzenia pozwanego co do skutków cofnięcia wniosku (k.17v) nie znajdują uzasadniania w zasadach logicznego rozumowania. Istotne jest bowiem nie złożenie wniosku, lecz nieskorzystanie z powstałego w dniu osiągniecia powszechnego wieku emerytalnego prawa do emerytury (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.3.2018 r. w sprawie I UK 31/17).

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach pozwanego oraz jego wyliczeniach, uznając je za wiarygodne.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, przyznał ubezpieczonemu uprawnienie do obliczenia na podstawie art. 55 ustawy, od miesiąca złożenia wniosku (art. 129 ust.1 ustawy).

O odpowiedzialności pozwanego za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, Sąd orzekł na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy. Pozwany dysponował niezbędnym materiałem dowodowym koniecznym do wydania prawidłowej decyzji.

Tomasz Korzeń