Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala-Wiejak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2025 roku

sprawy z odwołania J. B.

od decyzji z dnia 28 lutego 2023 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o rentę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 28 lutego 2023 roku, znak: (...) w ten sposób, że przyznaje J. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 31 października 2022 do 13 czerwca 2024 roku,

II.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. na rzecz J. B. 360zł z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty .

Tomasz Korzeń

VI U 155/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28.02.2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił J. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

J. B. odwołała się od decyzji. Wniosła o zmianę decyzji i przyznanie prawa do renty.

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

J. B. urodziła się (...). Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe - sprzedawca. Pracowała w zawodzie, a także jako pracownik niewykwalifikowany, woźna, sprzątaczka, kucharz, pomoc nauczyciela. Od dnia 06.06.2021 r. do 04.12.2021 r. ubezpieczona wykorzystywała okres zasiłkowy w wymiarze 182 dni, a następnie uzyskała prawo do jednomiesięcznego świadczenia rehabilitacyjnego od 05.12.2021 r. do 30.10.2022 r. 15.09.2022 r. złożyła wniosek o rentę. (bezsporne)

Orzeczeniem Powiatowego zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w G. W.. z dnia 1 czerwca 2023 r. ubezpieczona zaliczona została do niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym od 21.04.2023 r. do 01.06.2025 r. ze względu na naruszoną sprawność organizmu ograniczającą zdolność do pracy poprzez zatrudnienie jednie w warunkach pracy chronionej, a także ubezpieczona wymaga czasowej lub częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

U ubezpieczonej rozpoznano DG – niedoczynność tarczycy, stan po dwukrotnym (czerwiec, sierpień 2021 r.) leczeniu operacyjnym stabilizującym kręgosłupa lędźwiowego na poziomie L2-L5 z utrzymującym się przewlekłym korzeniowym zespołem bólowym lędźwiowym prawostronnym, nadciśnienie tętnicze, stan po usunięciu guzka umiejscowionego na płatku niewieńcowym zastawia aortalnej w 2007 r.

Wnioskodawczyni z powodu objawów neurologicznych jest częściowo niezdolna do pracy od daty zakończenia pobierania świadczeń rehabilitacyjnych do końca czerwca 2024 roku – odwołująca w 2021 r. przeszła dwa rozległe zabiegi operacyjne stabilizujące kręgosłup lędźwiowy na poziomie od L2 do L5. Obecnie w badaniu przedmiotowym neurologicznym stwierdza się nie tylko istotne ograniczenie ruchomości lędźwiowego odcinka kręgosłupa ale także objawy zespołu korzeniowego prawostronnego z objawami ubytkowymi neurologicznymi. Ostatnie orzeczenia organów orzeczniczych ZUS, w tym także ocena konsultanta ZUS z dziedziny neurologii, ferujące brak niezdolności do pracy były nietrafne, gdyż najprawdopodobniej były oparte na badaniu przeprowadzonym w okresie krótkotrwałej częściowej remisji objawów chorobowych, remisji która jest typowa dla naturalnych klinicznych przebiegów schorzenia występującego u ubezpieczonej.

Od 14 czerwca 2024 r. przyznano jej emeryturę.

dowód: dokumenty w aktach ZUS: k. 3, 92 teczki MED, k. 13-30, 33, 34, 37 a.r., k. 4, 7, 15, 25, 31 teczki REH

dokumentacja medyczna k. 11-40, 71-75 i w aktach pozwanego

opinia biegłych: A. G., J. P., P. B. k. 83-85

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej okazało się zasadne.

Zgodnie z art. 12 ustawy z 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2024.1631; dalej jako ustawa), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust.1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). W myśl zaś art. 14 ust. 3 w/w ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ust. 2. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3. Ust. 3. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu. Ust. 3a. Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku. Ust. 4 tego przepisu stanowi zaś, iż zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 107 ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Ubezpieczona posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe sprzedawca, pracowała w zawodzie, a także jako pracownik niewykwalifikowany, woźna, sprzątaczka, kucharz oraz pomoc nauczyciela. Tak też należało ocenić poziom jej kwalifikacji.

Istotne w sprawie było ustalenie i rozstrzygnięcie czy ubezpieczona była niezdolna do pracy, a jeśli tak, to na jaki okres. W celu wyjaśnienia powyższych spornych okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych, albowiem nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Sąd uznał za przekonującą opinię biegłych A. G. – neurologa, J. P. – kardiologa, P. B. – endokrynologa. Opinia ta została sporządzona zgodnie ze zleceniem sądu, a biegli w sposób jasny i wyczerpujący przedstawili powody swoich twierdzeń. Biegli posiadają konieczną wiedzę i doświadczenie zawodowe. Opinia została oparta na całokształcie materiału dowodowego, w tym obszernej dokumentacji medycznej skarżącej dołączonej do akt sprawy. Opinia jest spójna i logiczna. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 3.11.1976 roku w sprawie IV CR 481/76 - OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd w pełni podziela przedstawiony pogląd i opierając się o niego uznał, że opinia biegłych spełnia wymienione wyżej kryteria. Wnioski końcowe opinii biegłych sądowych stanowiły integralną część z innymi poszczególnymi elementami opinii. Analiza tych elementów wskazuje, zdaniem sądu, na brak możliwości przyjęcia innego orzeczenia niż te, które wydali biegli. Sąd nie miał tym samym powodów by odmówić opinii tych biegłych przymiotu wiarygodności. Wyjaśnić należy, że okoliczność, że biegły kardiolog i endokrynolog nie stwierdzili, że ubezpieczona jest niezdolna do pracy nie ma wpływu na orzeczenie końcowe, gdyż wystarczy by choć jeden z biegłych uznał niezdolność z przyczyn leżących w zakresie jego specjalizacji, by orzec o niezdolności do pracy. Ocena metodologii badań pozostawiona została uznaniu biegłych. Biegli opiniując w sprawie opierają się nie tylko na wynikach badań lecz także na własnym doświadczeniu. Same wyniki wcześniejszych badań nie mogą stanowić dowodu braku niezdolności do pracy. Sama odmienna ocena lekarza konsultanta nie stanowi dowodu nieprawidłowości opinii biegłego. Pozwanemu, ani ubezpieczonej nie udało się podważyć wiarygodności opinii.

Sąd nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego dopóty, dopóki strona nie uzyska satysfakcjonującej jej opinii biegłego. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, niepublikowany), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Odmienne stanowisko oznaczałoby, bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z opinii innych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania jak strona. Sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., II UKN 604/00, LEX nr 363191). Wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza psychiatry, neurochirurga i medycyny pracy należało pominąć albowiem były one nieprzydatne do rozstrzygnięcia sporu i jedynie przedłużałby postępowanie. Zgodnie z art. 235 ² pkt 5 k.p.c. sąd może w szczególności pominąć dowód zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

W ocenie sądu odwołująca sprostała obowiązkowi określonemu w art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., bowiem podnoszone przez nią argumenty co do wadliwości decyzji ZUS znalazły potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się przede wszystkim na opinii biegłych, której nadał przymiot wiarygodności w zakresie wyżej wskazanym, a także na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach sprawy, których wiarygodności strony nie kwestionowały. Dokumenty te nie budzą również wątpliwości sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., sąd zmienił zaskarżoną decyzje i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 31.10.2022 r. (art. 100 ust. 2 ustawy) do 13 czerwca 2024 r. (art. 57 ust. 1 pkt 4 ustawy).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i 3 KPC w związku z § 9.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Tomasz Korzeń