Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2024 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim

w składzie następującym:

Przewodniczący : sędzia Tomasz Korzeń /spr./

Sędziowie: Iwona Wysowska

Marek Zwiernik

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Symeryak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2024 roku w Gorzowie Wielkopolskim

sprawy z powództw:

1.  M. B. (1),

2.  H. U.,

3.  E. H.,

4.  A. P.,

5.  B. R.,

6.  B. K.,

7.  K. B.,

8.  B. F.,

9.  A. D.,

10.  R. A.,

11.  E. C.,

12.  A. S. (1),

13.  D. W.,

14.  M. L.,

15.  E. B. (1),

16.  M. M. (1),

17.  M. Z. (2),

18.  L. K.,

19.  J. S. (1),

20.  K. S.,

21.  A. I.,

22.  J. W.,

23.  A. S. (2),

24.  E. K.,

25.  L. Z.,

26.  E. B. (2),

27.  W. J.,

28.  J. S. (2),

29.  A. R.,

30.  M. B. (2),

31.  M. G.,

32.  K. K.,

33.  A. B.,

34.  A. H.,

35.  E. W. (1),

36.  E. W. (2),

37.  M. M. (2),

38.  B. J.,

39.  R. K.,

40.  M. K. (1),

41.  E. K.,

42.  I. W. (1),

43.  R. J.,

44.  D. T.,

45.  B. G.,

46.  Z. T.,

47.  M. M. (3),

48.  J. S. (3),

49.  R. G.,

50.  B. P.,

51.  M. S.,

52.  M. Ż.,

53.  L. C.,

54.  M. C.,

55.  A. S. (3),

56.  E. G.,

57.  M. K. (2) (wyłącznie w zakresie zażalenia)

przeciwko Wielospecjalistycznemu Szpitalowi Wojewódzkiemu w G. W.. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę i ustalenie

na skutek apelacji powódek od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 08 maja 2023 roku, sygn. akt IV P 131/19 i zażalenia pozwanego na postanowienie zawarte w punkcie II tegoż wyroku

I.  oddala apelację;

II.  oddala zażalenie;

III.  nie obciąża powódek kosztami postępowania apelacyjnego na rzecz pozwanego;

IV.  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego na rzecz powódek.

Iwona Wysowska Tomasz Korzeń Marek Zwiernik

VI Pa 32/23 UZASADNIENIE

Powódka M. B. (1) wystąpiła przeciwko Wielospecjalistycznemu Szpitalowi Wojewódzkiemu w G. W.. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. W.. (dalej: pozwany) z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka H. U. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka E. H. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka A. P. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.700 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka B. R. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.800 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.700 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka B. K. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka K. B. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka B. F. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka A. D. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 3.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka R. A. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 9.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.900 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka E. C. wystąpiła przeciwko Pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.500 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 5.400 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka A. S. (1) wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 6.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.900 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka D. W. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 6.900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 4.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka M. L. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 8.100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.000 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka E. B. (1) wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka M. M. (1) wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka M. Z. (2) wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka L. K. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka J. S. (1) wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem, w którym wniosła o zasadzenie kwoty 7.200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.800 złotych od dnia 01 lipca 2018 roku i od kwoty 2.100 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 06 grudnia 2017 roku przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka K. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka A. I. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku u pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzeniem kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka J. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka A. S. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku u pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzeniem kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka E. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka L. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka E. B. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa.

Powódka W. J. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi też o ustalenie , że należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 29-12-2017r.

Powódka J. S. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 19-10-2016r.

Powódka A. R. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi też ustalenie , że przysługuje jej XV kategoria zaszeregowania od 29-12-2017.

Powódka M. B. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.500 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi też ustalenie, że przysługuje jej XV kategoria zaszeregowania od 17-01-2018r.

Powódka M. G. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 12-06-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 5.700 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 3.600 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 12-06-2017r.

Powódka K. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 25-10-2016r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 8.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 6.000 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 25-10-2016r.

Powódka A. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 29-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 29-12-2017r.

Powódka A. H. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 17-01-2018r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.500 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 17-01-2018r.

Powódka E. W. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 08-01-2018r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.500 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 08-01-2018r.

Powódka E. W. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 17-01-2018r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.500 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 17-01-2018r.

Powódka M. M. (2) wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 6-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 6-12-2017r.

Powódka B. J. wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu od dnia złożenia wniosku do pracodawcy o zmianę kategorii zaszeregowania i wyrównanie wynagrodzenia od dnia 6-12-2017r. do dnia 28-02-2019 o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, łącznie o zasądzenie kwoty 3.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 1.800 zł od dnia 1-07-2018r oraz od kwoty 2.100 zł od dnia wytoczenia powództwa. Wnosi również o ustalenie, że powódka należy do XV kategorii zaszeregowania od dnia 6-12-2017r.

Powódka R. K. wystąpiła przeciwko pozwanemu z pozwem przeciwko Pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 06.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka M. K. (1) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że od dnia 29.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania z XIV na XV.

Powódka E. K. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty o ustalenie, że od dnia 29.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka I. W. (2) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 29.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka R. J. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 29.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka D. T. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7200zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5100zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 19.01.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka B. G. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7200zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5100zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.01.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka Z. T. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7200zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5100zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.01.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka M. M. (3) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 7200zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5100zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 26.01.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka M. K. (2) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2000zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 20.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka J. S. (3) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2000zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka R. G. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 18.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka B. P. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3600zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1500zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.01.2018r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka M. S. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 18.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka M. Ż. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3900zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1800zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 18.12.2017r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka L. C. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 12.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka M. C. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 24.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka A. S. (3) wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Powódka E. G. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8100zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000zł od dnia 01.07.2018r do dnia zapłaty i od kwoty 2100zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o ustalenie, że powódce od dnia 25.10.2016r przysługuje zmiana kategorii zaszeregowania pracownika z XIV na XV.

Pozwany Wielospecjalistyczny Szpital Wojewódzki w G. W.. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. W.. wniósł o oddalenie powództw.

Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 8 maja 2023 r. w sprawie IV P 131/19: I oddalił powództwa, II. nie obciążył powódek kosztami procesu.

Ustalenia Sądu Rejonowego znajdują się w uzasadnieniu na stronach 3478-3508 akt, a rozważania prawne 3508-3517 akt. Sąd Rejonowy przywołał treść art. 11 ², 11 ³, 18§ 3, 18 ^3a, 18 ^3b, 18 ^3c § 3, 18 ^3d Kodeksu Pracy (KP). Sąd uznał, iż pracodawca nie miał obowiązku zmiany powódkom stanowiska pracy i zaszeregowania. Wcześniejsze działania pozwanego co do pracownic podnoszących kwalifikacje dokonywane były w innej sytuacji ekonomicznej, a wiec inne była sytuacja faktyczna. Powódki podjęły dokształcały się z własnej inicjatywy. Powódki nie wskazały na czym polegać miałoby nierówne traktowanie, nie wskazały niedozwolonego kryterium dyskryminacyjnego

Apelacje od pkt. I wyroku złożyły powódki, poza M. K. (2). Wniosły o zmianę wyroku i uwzględnienie powództw w całości i zasądzenie kosztów za obie instancje, ewentualnie o jego o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokowi zarzuciły:

1.  obrazę prawa materialnego, tj. art, 18 ^3a § 1 k. p. i art. 18 ^3b § 1 i 2 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że pracodawca równo traktował powódki z innymi pracownikami szpitala w zakresie wypłacanego wynagrodzenia i świadczeń dodatkowych, w sytuacji wystąpienia obiektywnych przesłanek do uznania, iż były nierówno traktowane pod względem finansowym (brak podniesienia wysokości wynagrodzenia i zmiany stopnia zaszeregowania od dnia zawiadomienia pracodawcy, a dopiero od marca 2019 r., na skutek wytoczenia powództwa w Sądzie),

2.  naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 18 ^3c k.p. poprzez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło do dyskryminacji - pomimo tożsamej specyfiki pracy oraz uzyskanych kwalifikacji, nie zostały przez pracodawcę zaszeregowane jako specjalistki i nie uzyskały z tego tytułu wzrostu uposażenia (powódki dochodzą różnicy miedzy wynagrodzeniem wypłaconym im, a wypłaconym innym pracownikom Spółki znajdującym się w analogicznej sytuacji),

3.  obrazę prawa materialnego tj. art. 18 ^3d k.p. w zw. z art. 300 k. p., przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że szkoda powódek nie występuje w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, pomimo zaistnienia przesłanek wystąpienia naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu,

4.  obrazę prawa materialnego, tj. art 11 ² k. p. i art. 11 ³ k. p. w zw. z art. 18 ^3a § 1 i 2 k. p. poprzez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło do dyskryminacji powódek pod względem wysokości wynagrodzenia i stopnia zaszeregowania, w następstwie podniesienia kompetencji zawodowych i poszerzenia niezbędnej wiedzy praktycznej, podczas gdy brak uwzględnienia roszczenia powódek, (odmiennie od pracownic, które doszkalały się w okresie wcześniejszym – np. 2007-2009), po zawiadomieniu pozwanego przez pielęgniarki należy uznać jako krzywdzący i stanowi nierówne traktowanie w zatrudnieniu,

5.  obrazę prawa materialnego, tj, art 11 ² k. p. i art.l1 ³ k. p. przez jego błędną wykładnię, polegające na uznaniu, że nie doszło naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu, podczas gdy mając na względzie treść zeznań powódek, zeznania świadka R. F., porównanie z sytuacją powódek, sytuacji pracownic szpitala w okresie np. 2007-2009, uzasadnione jest twierdzenie, że powódki nie były równo traktowane w zakresie wynagrodzenia za sporny okres objęty przedmiotowym postępowaniem,

6.  naruszenia prawa procesowego mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. art. 278 k.p.c. w zw. z art. 162 k.p.c. poprzez brak dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości w sytuacji kwestionowania przez pozwanego wysokości dochodzonego roszczenia powódek, co ma wypływ na ustalenie wysokości żądania powódek w sposób bezsporny,

7.  naruszenia prawa procesowego mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym art. 386 § 4 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy, którą jest występowanie nierównego traktowania w zatrudnieniu powódek z uwagi na brak zaszeregowania przez pozwanego jako specjalistki i brak uzyskania z tego tytułu wzrostu uposażenia, nieuwzględnieniu faktu ustalenia wysokości wynagrodzenia powódek w drodze porozumienia stron, przyznania powódkom, podwyżek w kolejnych latach, w związku z wytoczeniem powództwa przez nie,

8.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., mające wypływ na treść orzeczenia, a polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu przez Sąd sprzecznych ustaleń faktycznych ze zgromadzonymi dowodami, a w szczególności poprzez:

a)  błędne przyjęcie, że zaproponowanie powódkom zmiany stanowiska pracy i podwyższenie wynagrodzenia od marca 2019 r. była wynikiem negocjacji i uznaniowej decyzji pracodawcy, podczas gdy dopiero wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie (tj. zawisłej przed Sądem Rejonowym w Gorzowie Wlkp., sygn. akt IV P 131/19) przez powódki doprowadziło do przedstawienia propozycji, a w konsekwencji, do przyznania przez pozwanego wyższego wynagrodzenia od 2019 r. powódkom,

b)  pominięcie dowodu z zeznań powódki M. G. w zakresie faktów istotnych dla ustalenia nierównego traktowania w zatrudnieniu powódek,

c)  błędne przyjęcie, że powódki nie wykazały, aby w spornych okresach ich wynagrodzenie kształtowało się poniżej średniej osób zajmujących równorzędne stanowisku powódek, podczas gdy brak podniesienia stopnia zaszeregowania pracownic na wyższy poziom, wpłynął na brak podniesienia realnego wynagrodzenia o kwotę 300 zł brutto miesięcznie, co zostało dokonane (zmaterializował się ten wzrost) dopiero od marca 2019 r., w związku z wkroczeniem przez powódki powództwa w przedmiotowej sprawie,

d)  błędne przyjęcie, że Pozwany pracodawca nie kierował pielęgniarek na specjalizacje, nie wymaga! od nich podniesienia kompetencji na zajmowanych stanowiskach, ani nie obligował do ich odbycia, a ze strony bezpośrednich przełożonych powódek — tj. ordynatorów czy pielęgniarek koordynujących, nie było zgłaszane zapotrzebowanie na zatrudnienie specjalisty na danym oddziale, podczas gdy powódki były zobowiązane do odbycia szkoleń, a mając na względzie poprawę sytuacji przez Koleżanki z pracy, które odbyły szkolenia np. w okresie 2007-2009, były przekonane co do zmiany stopnia zaszeregowania i wzrostu wynagrodzeń po zakończeniu specjalizacji,

e)  błędne przyjęcie, że powódki były wykazywane w NFZ tylko w trakcie specjalizacji, podczas gdy były wykazywane także w okresie po podniesieniu kompetencji, co miało wpływ na ranking pozwanego szpitala, jednak na skutek wytoczenia powództwa przez powódki, zostały usunięte z listy specjalistek przedkładanych do NFZ przez pozwanego,

f)  błędne przyjęcie, że pozwana spółka w 2019 r. zaproponowała powódkom zmianę stanowiska pracy i podwyższenie wynagrodzenia w wyniku negocjacji i uznaniowej decyzji pracodawcy, podczas gdy dopiero wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie (tj. zawisłej przed Sądem Rejonowym w Gorzowie Wlkp., sygn. akt IV P 131/19) przez powódki doprowadziło do przedstawienia propozycji, a w konsekwencji, do przyznania przez pozwanego wyższego wynagrodzenia od 2019 r. powódkom,

g)  błędne przyjęcie, że powódki nie wykazały skutecznie, aby w takich samych (co u powódek) okolicznościach faktycznych, pracodawca część pracownic potraktował odmiennie od nich i dokonał zmiany stanowiska i podwyżki wynagrodzenia w sposób arbitralny i uznaniowy, podczas gdy np. w okresie 2007-2009 r\, pracownice, uzyskały podniesienie stopnia zaszeregowania i wzrost wynagrodzenia, bez względu na sytuacje ekonomiczną szpitala, a u powódek - w okresie objętym sporem, w analogicznej sytuacji faktycznej i prawnej, pracodawca podniósł kategorię zaszeregowania, zmienił stanowiska i wynagrodzenie od marca 2019 r. na skutek działań powódek (wytoczenie powództwa),

h)  błędne przyjęcie, że pracownice, które zostały wskazane na rozprawie w dniu 25.02.2020r (k. 2447v), nie znajdowały się w analogicznej sytuacji faktycznej, jak powódki, albowiem sytuacja finansowa i organizacyjna pozwanego była odmienna, podczas gdy pod względem organizacyjnym przedstawiona grupa porównawcza (kontrolna) miała zbliżoną sytuację co powódki, tak pod względem stanowiska pracy , jak i aspektu wynagrodzeń,

9. obrazę prawa materialnego, tj. art. 471 k.c. w zw. z art 300 k. p. poprzez jego niezasadne niezastosowanie, albowiem wobec stwierdzenia występowania po stronie pozwanej spółki co najmniej „zwykłego” nierównego traktowania powódek, Sąd I instancji winien uwzględnić roszczenie na zasadach odpowiedzialności kontraktowej jako rekompensujące uszczerbek powódek, polegający na nieotrzymaniu różnicy między wynagrodzeniem otrzymanym a świadczeniem, jakie powódki powinny otrzymać, gdyby w stosunku do nich nie naruszono zasady równego traktowania.

Powódki wniosły o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka/strony M. G. na fakt podwyższenia kwalifikacji przez powódki, procesu i sposobu poinformowania pozwanego o podjęciu i zakończeniu szkolenia przez powódki, wyrażania zgody przez pracodawcę na odbycie szkolenia przez powódki i zgody na nieobecność usprawiedliwioną płatną, wskazywania przez pozwanego powódek do NFZ jako pielęgniarek w ⁷ trakcie specjalizacji, wykreślenia powódek z NFZ w ⁷ związku z wytoczeniem powództwa, odbycie szkolenia/podniesienia kwalifikacji przez powódki za zgodą pracodawcy - pozwanego, konsekwencji wykazywania powódek w NFZ jako w pracowników w trakcie specjalizacji, zawarcia ugody w analogicznych sprawach przez pozwanego co do zmiany kategorii zaszeregowania i podniesienia wynagrodzenia, prób polubownego zakończenia sporu, przedłożenia powódkom aneksu w zakresie zmiany warunków płacy i pracy, wdrażania zgody przez pracodawcę na zmianę kategorii zaszeregowania i zmianę wynagrodzenia w stosunku do pielęgniarek kończących szkolenie w okresie wcześniejszym oraz opinii biegłego z zakresu księgowości na fakt wyliczenia wysokości wynagrodzenia powódek z uwzględnieniem zmiany kategorii zaszeregowania z XIV na XV obowiązujących u pozwanego, po przedłożeniu przez pozwanego dokumentacji wnioskowanych przez stronę powodową (w tym dokumentów dotyczących pielęgniarek, które po podniesieniu kwalifikacji zawodowych, uzyskały wzrost wynagrodzenia).

W uzasadnieniu podniesiono, iż w okresie poprzedzającym złożenie wniosków przez powódki o zmianę kategorii zaszeregowania oraz wzrost z wynagrodzenia w związku z zakończeniem szkolenia (podniesienia kwalifikacji zawodowych), pozwany dokonał stosownej zmiany u pielęgniarek, które zdecydowały się podnieść swoje kompetencje. Zatem mając powyższą wiedzę oraz panujące praktyki w zakładzie pracy, powódki rozpoczęły szkolenia specjalizacyjne, zakończone pozytywnym wynikiem. Powszechnie wiadomym i przyjętym w zakładzie pracy było, iż pielęgniarki, które dokonały podniesienia kwalifikacji, uzyskiwały następnie zgodę na zmianę kategorii zaszeregowania, a w konsekwencji - na wzrost wynagrodzenia (różnica w wysokości uposażenia stanowiła kwotę 300,00 zł miesięcznie). Powódki były przekonane, że tak jak poprzednie koleżanki z pracy, zostaną analogicznie potraktowane i pozwany dokonana stosownej zmiany kategorii zaszeregowania oraz wzrost uposażenia. W ocenie powódek, poprzez zmianę stanowiska i praktyki pozwanego w trakcie już odbywania szkolenia przez powódki, zostały one odmiennie potraktowane, a w konsekwencji pozwany odmówił przeszeregowania i zmiany wysokości wynagrodzenia. Należy zauważyć, iż gdyby powódki miały wiedze w tym zakresie, jest wielce prawdopodobne, by nie zdecydowały się na rozpoczęcie i kontynuacje szkolenia (wiążące się z ponoszeniem we własnym zakresie kosztów i wysiłków organizacyjnych), a ostatecznie ukończyć specjalizację, wobec braku jakiegokolwiek wpływu na poprawę ich sytuacji zawodowej i finansowej. Powódki zwracały się do Zakładowej Organizacji Związkowej OZZPiP przy WSzW w G. W.. sp. z o.o. o interwencje w zarządzie pozwanej spółki o dokonanie zmiany zaszeregowania oraz o wzrost wysokości wynagrodzenia w celu uregulowania aktualnie występujących z wnioskiem, odnosząc się do sytuacji innych pielęgniarek, które wcześniej były w analogicznej sytuacji, a którym to pozwany, zmienił kategorię zaszeregowania z XIV na XV oraz dokonał wzrostu wynagrodzenia zasadniczego. Powódki otrzymały w trakcie szkolenia specjalizacyjnego, od pozwanego, zgodę na nieobecność usprawiedliwioną płatną oraz były wykazywane przez pozwaną spółkę w NFZ jako pielęgniarki w trakcie specjalizacji. Wobec powyższego, w ocenie powódek, pozwany wyrażał zgodę na podnoszenie kwalifikacji, a proces ten odbywał się za pełną wiedzą i zgodą pracodawcy. Ponadto powódki były imiennie wykazywane ze wskazaniem specjalizacji np. w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego (H. U.) przez Pielęgniarkę Koordynującą w potrzebach edukacyjnych, które nie były zakwestionowane przez zarząd pozwanego.

Pomimo wielokrotnych prób polubownego zakończenia sporu, w tym także próby polubownego zakończenia sporu poprzez złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, nie doszło do zmiany przez pozwanego kategorii zaszeregowania powódek (rozmowy były prowadzone, jednak ostatecznie wobec braku spełnienia niezbędnych warunków powódek, nie doszło do zmiany warunków zatrudnienia przez pozwanego). Należy zauważyć, iż dopiero z dniem 4.04.2019 r. pozwany sporządził aneks nr 1 /2019 do umów o pracę, zgodnie z którymi nastąpiły zmiany warunków płacy i pracy, od dnia 1.03.2019 r., w ten sposób, że: nastąpił wzrost wynagrodzenia zasadniczego oraz zmiana stanowiska pracy na pielęgniarkę specjalistkę. Powódki zatem podjęły działania, celem uzyskania należnych świadczeń - tytułem odszkodowania za naruszanie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, stanowiące równowartość kwoty 300 zł (różnica w wysokości otrzymywanej a wynagrodzeniem hipotetycznym). Pomimo wezwania pozwanego do wypłaty należnego świadczenia oraz ustalenia na przyszłość wypłaty wynagrodzenia powódek podwyższonego o kwotę 300,00 zł miesięcznie od dnia 1.07.2018 r. (wzrostu wynagrodzenia zasadniczego wraz ze składnikami ubocznymi) oraz zmiany kategorii zaszeregowania z XIV na XV od dnia następującego po przedłożeniu do wiadomości pracodawcy (pozwanego), informacji co do uzyskania tytułu pielęgniarki specjalisty, powódkom odmówiono spełnienia propozycji, zapewniając jedynie o podwyższeniu wynagrodzenia o kwotę 100 zł.

W przypadku, gdy powodowie przytoczyli takie okoliczności faktyczne, które uprawdopodobniały nie tylko to, że doszło do naruszenia zasad równego traktowania przy zatrudnieniu (art. 183b § 1 w związku z art. 183a § 1 k. p.), ale i to, że to zróżnicowanie spowodowane jest lub było niedozwoloną przyczyną (art. 183b § 1 pkt 1 w związku z art. 183a § 1 i 4 k. p. to pozwany musi wykazać, że różnicując sytuację powodów i pozostałych pracowników kierował się racjonalnymi i sprawiedliwymi kryteriami owej dyferencjacji (art. 183b § 1 k, p.). Przepis art. 183b § 1 k.p. zmienia bowiem rozkład ciężaru dowodu przewidziany w art. 6 k.c. (w zw. z art. 300 k. p.), według którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Omawiany art. 183b § 1 k.p. zwalnia zatem pracownika z konieczności udowodnienia jego dyskryminacji. Ciężar dowodu określony w art. 183b § 1 k.p. polega bowiem na obowiązku przedstawienia przez pracownika faktów, z których można domniemywać istnienie dyskryminacji, zaś dla uwolnienia się od odpowiedzialności pracodawca musi udowodnić, że nie dyskryminuje pracownika. Inaczej mówiąc, musi on wykazać, że różnicując sytuację pracownika, kierował się obiektywnymi powodami, a nie kryteriami zakazanymi przez art. 183a § 1 k. p. Według SN (postanowienie z dnia 24 maja 2005 r., II PK 33/05, LEX nr 184961) pracownik dochodzący odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania musi najpierw wykazać, że był w zatrudnianiu dyskryminowany, a dopiero następnie pracodawcę obciąża przeprowadzenie dowodu potwierdzającego, że przy różnicowaniu pracowników kierował się obiektywnymi przesłankami. Pogląd ten można uznać za ustalony. Także w tezie 1 wyroku SN z dnia 9 czerwca 2006 r., III PK 30/06, OSNP 2007, nr 11-12, poz. 160, stwierdzono, że pracownik powinien wskazać fakty uprawdopodobniające zarzut nierównego traktowania w zatrudnieniu, a wówczas na pracodawcę przechodzi ciężar dowodu, że kierował się obiektywnymi powodami (art. 183b § 1 k. p. i art. 10 dyrektywy 2000/78 - zob. część trzecia Komentarza). Podobnie przyjęto w tezie 2 wyroku SN z dnia 15 września 2006 r., I PK 97/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 251, stwierdzając, że pracownik dochodzący odszkodowania z tytułu naruszenia przez pracodawcę zasady równego traktowania pracowników w zakresie wynagrodzenia za pracę (art. 183d) powinien wykazać, że wykonywał jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości od pracownika wynagradzanego korzystniej (art. 183c § 1). W przedmiotowej sprawie powodowie domagali się zasądzenia odszkodowania z tytułu nierównego traktowania w zatrudnieniu. Zgodnie z treścią art. 18 3a § 2 k. p. równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza nie dyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1 art. 18 3a k. p. Należą do nich pleć, wiek, niepełnosprawność, rasa, religia, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientacja seksualna, a także zatrudnienie na czas określony łub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. W myśl art. 18 3a § 1 kodeksu pracy pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na pleć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Ścisłe odczytanie art. 18 ^3:1 k. p. prowadzi do wniosku, że ustanowiony w § 2 tego artykułu zakaz dyskryminowania w jakikolwiek sposób oznacza zakaz wszelkich zachowań stanowiących przejaw dyskryminowania z przyczyn określonych w jego § 1, a ten ostatni przepis wyodrębnia dwie grupy zakazanych kryteriów. Nakazuje on bowiem równe traktowanie pracowników, po pierwsze - bez względu na ich cechy lub właściwości osobiste i te zostały wymienione przykładowo ("w szczególności"), a po drugie ("a także") - bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Rozdzielenie tych dwóch grup kryteriów dyskryminacji zwrotem "a także bez względu na" pozwala na przyjęcie, że przykładowe wymienienie przyczyn dyskryminacji ("w szczególności") odnosi się tylko do pierwszej z tych grup. Przykładowe wyliczenie objętych nią kryteriów dowodzi, że chodzi tu o cechy i właściwości osobiste człowieka niezwiązane z wykonywaną pracą i to o tak doniosłym znaczeniu, że zostały przez ustawodawcę uznane za zakazane kryteria różnicowania w dziedzinie zatrudnienia. Otwarty katalog tych przyczyn pozwania zatem na jego uzupełnienie o inne cechy (właściwości, przymioty) osobiste o społecznie doniosłym znaczeniu, takie jak np. światopogląd, nosicielstwo wirusa HIV, a nawet wygląd, jeżeli w określonych okolicznościach może być uznany za przyczynę różnicowania pracowników stanowiącego przejaw dyskryminacji w postaci molestowania (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 4 października 2007 r., I PK 24/07, OSNP 2008 nr 23-24, poz. 347). Z tego względu w judykaturze Sądu Najwyższego aktualnie przeważa pogląd, że zasada niedyskryminacji jest kwalifikowaną postacią nierównego traktowania pracowników i oznacza nieusprawiedliwione obiektywnymi powodami gorsze traktowanie pracownika ze względu na niezwiązane z wykonywaną pracą cechy lub właściwości, dotyczące go osobiście i istotne ze społecznego punktu widzenia, a przykładowo wymienione w art 18 ^3a § 1 k. p,, bądź ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy. Za dyskryminację w zatrudnieniu uważać należy niedopuszczalne różnicowanie sytuacji prawnej pracowników według tych negatywnych i zakazanych kryteriów. Ścisły związek pomiędzy zasadami wyrażonymi w art. 11 2 i art. 11 3 k, p. polega na tym, że jeśli pracownicy, mimo że wypełniają tak samo jednakowe obowiązki, traktowani są nierówno ze względu na przyczyny określone w art: 113 k. p. i art. 183a § 1 k. p., wówczas mamy do czynienia z dyskryminacją. Jeżeli jednak nierówność nie jest podyktowana zakazanymi przez ten przepis kryteriami, wówczas można mówić tylko o naruszeniu zasady równych praw (równego traktowania) pracowników, o której stanowi art. 11 2 k. p., a nie o naruszeniu zakazu dyskryminacji wyrażonym w art. 11 3 k. p. Dyskryminacją jest gorsze traktowanie pracownika wobec innych pracowników będących w porównywalnej do niego sytuacji. Powodowie wskazali na pracowników, którzy byli w porównywalnej do nich sytuacji (jednak na lepszych warunkach finansowych), a zatem pracownika w stosunku, do którego zostali potraktowani gorzej. Biorąc pod uwagę, że powodowie wykazali kryterium dyskryminujące, które legło u podstaw odmowy wypłat) wyższego wynagrodzenia i zmiany stopnia zaszeregowania, a pozwany nie wykazał obiektywne przyczyny uniemożliwiające ich wcześniejszej zmiany, istnieją zatem podstawy do zasądzenia przez Sąd na rzecz powodów odszkodowania na podstawie art. 18 3d k.p. Zasada równości pracowników w dziedzinie zatrudnienia jest konkretyzacją na podstawie prawa pracy konstytucyjnej zasady równości wszystkich wobec prawa (por. art. 32 Konstytucji RP). rozwiniętej w art. 33 ustawy zasadniczej, w myśl którego mężczyzna i kobieta w RP mają równe prawa m.in. w życiu społecznym i gospodarczym, w szczególności mają oni równe prawo do zatrudnienia i awansowania, do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości, do zajmowania stanowisk i pełnienia funkcji.

Kodeksowa zasada równości praw była wielokrotnie przedmiotem rozważań również Trybunału Konstytucyjnego, który wskazywał, że wynika z niej przede wszystkim iż wszyscy pracownicy odznaczający się podobnymi cechami i wykonujący tę samą pracę w jednakowy sposób mają mieć równe prawa. Jednocześnie jednak nie wyklucza to dyferencjacji sytuacji prawnej poszczególnych grup pracowników ze względu na określone społecznie uznane i sprawiedliwe kryteria. Formalnie jednakowe traktowanie wszystkich pracowników, różniących się przecież w szczególności ze względu na właściwości psychofizyczne i wiek, byłoby zaprzeczeniem prawa sprawiedliwego, bowiem musiałoby prowadzić do dyskryminacji. Przestrzeganie zasady równości praw pracowników dotyczy wszystkich podmiotów tworzących prawo, zarówno kompetentnych organów państwowych, jak i partnerów społecznych ustanawiających przez rokowania układy zbiorowe pracy łub inne przewidziane prawem porozumienia zbiorowe, a także pracodawców ustalających regulaminy pracy i wynagradzania. Sankcją za naruszenie tej zasady jest skarga do Trybunału Konstytucyjnego na niezgodność ustawy z Konstytucja RP, odmowa rejestracji układu zbiorowego pracy z powodu jego niezgodności z prawem czy też odmowa stosowania przez sąd określonego postanowienia regulaminu jako sprzecznego z Kodeksem pracy (tak K. Rączka [w:] M. Gersdorf, M. Raczkowski, K, Rączka, Kodeks pracy. Komentarz, Lexis Nexis 2014, kom. do art. II). Stosownie do art. 11 2 k. p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków; dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Przepis ten stanowi wyraz przybliżenia praktyki prawa pracy w naszym kraju do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego równego traktowania kobiet i mężczyzn w sprawach z zakresu prawa pracy (L. Florek, Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach dotyczących równego traktowania mężczyzn i kobiet, „Polityka Społeczna" 1995/11/12). Zasada równego traktowania została już wcześniej wyrażona w konwencji MOP nr 100. Nie ma wyraźnej definicji „nierównego traktowania”, ale przyjmuje się powszechnie, że pojęcie to obejmuje obiektywną nierówność wyrażającą się w prawie pracy wszelkimi formami niejednakowego traktowania lub rozróżniania (tak M. Romer [w:] Prawo pracy. Komentarz, Lexis Nexis 2012, kom. do art. 11 2). Przepis art. 11 ^{( 2 )}k.p. wyraża zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, a w przedmiotowej sprawie prawa do równej płacy za równą pracę.

Do kategorii podmiotów objętych tym przepisem należą więc pracownicy charakteryzujący się wspólną cechą istotną (relewantną), jaką jest jednakowe pełnienie takich samych obowiązków. Wynika z tego, po pierwsze - że dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy bądź pełnią inne obowiązki, bądź takie same, ale niejednakowo oraz po drugie - iż sytuacja prawna pracowników może być różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (dyferencjacja), na co trafnie w sposób ogólny wskazywała pozwana Spółka. Z zasadą tą nie jest tożsama zasada niedyskryminacji określona w art. 11 ³ k. p. Zgodnie z tym przepisem, jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy — jest niedopuszczalna. W rozumieniu tego przepisu dyskryminacją nie jest więc każde nierówne traktowanie danej osoby lub grupy w porównaniu z innymi, ale takie, które występuje ze względu na ich „inność” (odrębność, odmienność) i nie jest uzasadnione z punktu widzenia sprawiedliwości opartej na równym traktowaniu wszystkich, którzy znajdują się w takiej samej sytuacji faktycznej lub prawnej. Inaczej mówiąc, dyskryminacją w rozumieniu art. 11 ³ k. p. nie jest nierówne traktowanie pracowników z jakiejkolwiek przyczyny, ale ich zróżnicowanie ze względu na odrębności, o których przepis ten stanowi. Zasada niedyskryminacji oznacza zatem zakaz gorszego traktowania pewnych osób łub grup z powodów uznanych za dyskryminujące. Wyrażona w art. 11 ³ k. p. zasada niedyskryminacji znalazła rozwinięcie w przepisach rozdziału Ila działu I Kodeksu pracy, regulującego zagadnienie równego traktowania w zatrudnieniu. Zgodnie z art. 18 ^3a § 1 k. p, pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na pleć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Przepis art. 18 ^3a § 2 k. p, zawiera definicję równego traktowania w zatrudnieniu, stanowiąc, że oznacza ono niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio z przyczyn określonych w §J_ tego artykułu, a więc uznanych przez ustawodawcę za dyskryminujące. W myśl art. 18 ^3a § 3 k. p. dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3a § 1 k. p. był, jest lub mógłby być traktowany — w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy. Stosownie do art. 18 ^3b § 1 pkt 2 k. p.. naruszeniem zakazu dyskryminacji jest różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3:1 § 1 k. p. (a więc z powodów uważanych za dyskryminujące), jeżeli jego skutkiem jest, między innymi, niekorzystne kształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą, chyba że pracodawca udowodni, że kierował się obiektywnymi powodami.

Wszystkie przytoczone wyżej przepisy odwołują się do zakazanych przyczyn różnicowania, wskazanych w art. 18 ^3a § 1 k. p. Trudność polega na tym, że przepis ten (podobnie jak art, 11 ³ k. p.) nie zawiera zamkniętego katalogu powodów dyskryminacji, ale — posługując się określeniem „w szczególności” — wymienia je przykładowo. Prezentowane więc może być stanowisko, że skoro art. 18 ^3a § 1 k. p. wymienia przykładowo wśród zakazanych kryteriów również zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony oraz w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy, a § 2 tego artykułu zakapuje dyskryminowania w jakikolwiek sposób, to każde zróżnicowanie pracowników ze względu na wszelkie (jakiekolwiek) kryteria może być uznane za dyskryminację, jeżeli pracodawca nie udowodni, iż kierował się obiektywnymi powodami (tak np. Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 12 września 2006 r., I PK 87/06, OSNP 2007/17-18/246; z dnia 12 września 2006, I PK 89/06, Monitor Prawa Pracy 2007/2/88 i z dnia 22 lutego 2007 r., I PK 242/06, Monitor Prawa Pracy 2007/7/336). jednak ścisłe odczytanie art. 18 ^3a k. p. prowadzić, może do wniosku, że ustanowiony w § 2 tego artykułu zakaz dyskryminowania w jakikolwiek sposób oznacza zakaz wszelkich zachowań stanowiących przejaw dyskryminowania z przyczyn określonych w jego § 1,a ten ostatni przepis wyodrębnia dwie grupy zakazanych kryteriów. Nakazuje on bowiem równie traktowanie pracowników, po pierwsze — bez względu na ich cechy lub właściwości osobiste i te zostały wymienione przykładowo („w szczególności”), a po drugie („a także”) — bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w' niepełnym wymiarze czasu pracy. Rozdzielenie tych dwóch grup kryteriów dyskryminacji zwrotem „a także bez względu na” pozwala na przyjęcie, że przykładowe wymienienie przyczyn dyskryminacji („w szczególności”) odnosi się tylko do pierwszej z tych grup. Przykładowe wyliczenie objętych nią kryteriów ⁷ wskazuje, że niewątpliwie chodzi tu o cechy i właściwości osobiste człowieka niezwiązane z wykonywaną pracą i to o tak doniosłym znaczeniu społecznym, że zostały przez ustawodawcę uznane za zakazane kryteria różnicowania w dziedzinie zatrudnienia. Otwarty katalog tych przyczyn pozwala zatem na jego uzupełnienie wyłącznie o inne cechy (właściwości, przymioty) osobiste o społecznie doniosłym znaczeniu, takie jak np. światopogląd, nosicielstwo wirusa HIV, a nawet wygląd, jeżeli w określonych okolicznościach może być uznany za przyczynę różnicowania pracowników ⁷ stanowiącego przejaw dyskryminacji w ⁷ postaci molestowania (art. 18 ^3a § 5 pkt 2 k. p.: tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2007 r., I PK 24/07, OSNP 2008/23-24/347). Z tego względu w ⁷ judykaturze Sądu Najwyższego aktualnie przew ⁷aża pogląd, że zasada niedyskryminacji jest kwalifikowaną postacią nierównego traktowania pracowników i oznacza nieusprawiedliwione obiektywnymi powodami gorsze traktowanie pracownika ze względu na niezwiązane z wykonywaną pracą cechy lub właściwości dotyczące go osobiście i istotne ze społecznego punktu widzenia, a przykładowo wymienione w art. 18 ^3a § 1 k. p., bądź ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym łub w ⁷ niepełnym wymiarze czasu pracy. Za dyskryminację w ⁷ zatrudnieniu uważać należy niedopuszczalne różnicowanie sytuacji prawnej pracowników według tych negatywnych i zakazanych kryteriów. Nie stanowi natomiast dyskryminacji nierówność niepodyktowana przyczynami uznanymi za dyskryminujące, nawet jeżeli pracodawcy można przypisać naruszenie zasady równego traktowania (równych praw) pracowników, określonej w art. 11 ² k. p. Dlatego w sporach, w których pracownik wywodzi swoje roszczenia z faktu naruszenia wobec niego zakazu dyskryminacji, spoczywa na nim obowiązek przytoczenia takich okoliczności faktycznych, które uprawdopodobnią nie tylko to, że jest lub był wynagradzany mniej korzystnie od innych pracowników wykonujących pracę jednakową lub jednakowej wartości (art. 18 ^3b §J_ w związku z art. 18 * § 1 pkt 2 k. p.). ale i to, że to zróżnicowanie spowodowane jest lub było niedozwoloną przyczyną (art. 18 ^3b § 1 pkt 2 w związku z art. 18 ^3a § 1 k. p.). Dopiero w razie uprawdopodobnienia obu tych okoliczności na pracodawcę przechodzi ciężar wykazania (udowodnienia), że to nierówne traktowanie — jeżeli faktycznie nastąpiło — było obiektywnie usprawiedliwione i nie wynikało z przyczyn pozwalających na przypisanie mu działania dyskryminującego pracownika (por. między innymi wyroki z dnia 4 czerwca 2008 r., II PK 292/07, OSNP 2009/19-20/259; z dnia 7 grudnia 2011 r., II PK 77/11, Monitor Prawa Pracy 2012/3/149-152; z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11, Lex nr 1212811; z dnia 10 maja 2012 r., II PK 227/11, Lex nr 212057, z dnia 2 października 2012 r., II PK 82/12, OSNP 2013/17-18/202 i powołane w nich orzeczenia). Trzeba jednakże ponownie podkreślić, iż niniejsza sprawa, wbrew usilnie wprowadzanej do sprawy argumentacji pozwanej, nie była oparta o naruszenie zasady niedyskryminacji.

Ścisły związek pomiędzy zasadami wyrażonymi w art. 112 i art. 113 k.p. polega na tym, że jeśli pracownicy, mimo że wypełniają tak samo jednakowe obowiązki, traktowani są nierówno ze względu na przyczyny określone w aft. 11 ³ (art, 18 ^3a § 1) k. p., wówczas mamy do czynienia z dyskryminacją. Jeżeli jednak nierówność nie jest podyktowana zakazanymi przez ten przepis kryteriami, wówczas można mówić „tylko” o naruszeniu zasady równych praw (równego traktowania) pracowników, o której stanowi art. 11 ² k. p. Rodzi to istotne konsekwencje, gdyż przepisy Kodeksu pracy odnoszące się do dyskryminacji nie mają zastosowania w przypadkach nierównego traktowania niespowodowanego przyczyną uznaną za podstawę dyskryminacji (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2009 r., I PK 28/09, Monitor Prawa Pracy 2010/3148-151 oraz z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11, Lex nr 1212811 i przywołane w nich orzeczenia).Stosownie do art. 18 ^3c k. p.. pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości (§ 1); wynagrodzenie, o którym mowa w § 1. obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub w innej formie niż pieniężna (§ 2); pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (§ 3).

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie, było roszczenie wywodzone przez powódki z podstawy faktycznej, w której w ramach otrzymywał one niższe wynagrodzenie (a tym samym także jego pochodne w postaci dodatku stażowego i premii), w porównaniu do pracowników świadczących obowiązki na identycznym stanowisku. Roszczenie powódek wywodzone jest więc z naruszenia wobec nich zasady równego traktowania w zatrudnieniu (art. 11 ^{( 2)} k. p.), ewentualnie z zakazu dyskryminacji (art. 11 ^{( 3)} k. p. według przedstawionej wyżej wykładni). Powódki w podstawie faktycznej powództwa powoływały się przede wszystkim na nierówne traktowanie. Roszczenia takie mogą być wywodzone z nierównego traktowania pracownika wskutek realizacji postanowień umowy o pracę naruszających zasadę równego traktowania. W razie umieszczenia w umowie o pracę (lub innym akcie kreującym stosunek pracy) postanowienia sprzecznego z alt. 11 ^{( 2)} k.p. następują skutki określone w alt. 18 § 3 k. p,. czyli postanowienia umowy naruszające zasadę równego traktowania są nieważne i zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy, a w razie braku takich przepisów - postanowienia te należy zastąpić odpowiednimi postanowieniami niemającymi charakteru dyskryminacyjnego. Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 18 września 2014 r. (III PK 136/16, OSNP 2016/2/17) wskazał, iż art. 18 § 3 k.p. ma zastosowanie do „zwykłego” nierównego traktowania pracownika, bez względu na stosowane przy tym kryteria (dyskryminacyjne), gdyż z takim nierównym traktowaniem związany jest skutek w postaci nieważności postanowień umownych (choć w końcowym fragmencie przepisu jest mowa o dyskryminacji). W konsekwencji, w przypadku zastosowania art. 18 § 3 k.p. pracownik może domagać się przyznania mu uprawnień, których go pozbawiono w umowie o pracę, czyli stosowanie art. 18 § 3 k. p. i uwzględnienie wynikającego z samego skutku naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu (art. 11 ^{( 2)} k. p.) polega na podwyższeniu świadczeń należnych pracownikowi traktowanemu gorzej. Nie obowiązuje więc postanowienie umowne, które w określonym zakresie pozbawia świadczeń jednego pracownika, a przez to faworyzuje innych wobec czego pracownik traktowany gorzej od innych może domagać się uprawnień przyznanych umownie pracownikom lepiej traktowanym (tak również wyrok SN z dnia 12 września 2006 r., I PK 89/06, Monitor Prawa Pracy 2007/2/88, a w literaturze M.J. Zieliński: Zasada równego traktowania a zakaz dyskryminacji w prawne pracy, PiZS 2013/8/25).

Powódki wskazały podstawę faktyczną powództwa, dochodząc różnicy między wynagrodzeniem wypłaconym im a wypłacanym innym pracownikom Spółki znajdującym się w analogicznej sytuacji. Przy takim określeniu podstawy faktycznej powództwa, kwalifikacja prawna roszczenia należała do sądu (iura novit curia).

Można więc było, rozpoznać sprawę jako dotyczącą wywodzonego z art. 18 § 3 k. p. roszczenia o zapłatę brakującej części wynagrodzenia (o wyrównanie tego świadczenia), a w ramach powołanej podstawy faktycznej powództwa możliwie było także uznanie, że roszczenie ma charakter odszkodowawczy (zbieg podstaw prawnych roszczenia) jako rekompensujące uszczerbek polegający na nieotrzymaniu różnicy między wynagrodzeniem otrzymanym a świadczeniem, jakie powód powinien otrzymać, gdyby w stosunku do niego nie naruszono zasady równego traktowania (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., I PK 242/06, OSNP 2008/7-8/98 i z dnia 10 lutego 2009 r,, II PK 149/08, OSNP 2010/17-18/210). Wówczas podstawą prawną mógłby być także art. 471 k.c. w związku z art. 300 k. p. Obowiązek równego traktowania pracowników w zatrudnieniu (art. 11 ² k.p.) jest niewątpliwie obowiązkiem pracodawcy wynikającym ze stosunku pracy. Jego naruszenie może więc powodować odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej. Wobec powyższego, uznanie, że powódki nie były dyskryminowane, a tylko doszło do „zwykłego” nierównego ich traktowania nie oznacza bezzasadności powództwa i było niewystarczające do jego oddalenia. Należy podkreślić, iż zasada równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków (art. 11 ² k. p.) uzasadnia bowiem weryfikację ustalenia nierównych wynagrodzeń za pracę stosownie do art. 78 k. p.. który wymaga ustalenia wynagrodzenia w sposób odpowiadający w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także z uwzględnieniem ilości i jakości świadczonej pracy. Wprawdzie w orzecznictwie Sądu Najwyższego co do zasady przyjmuje się, że sąd pracy nie może kształtować wynagrodzenia za pracę, jeżeli jest ono wypłacane w wysokości mieszczącej się w granicach określonych w przepisach prawa pracy i w umowie o pracę, ale nie dotyczy to przypadków naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu lub dyskryminacji z przyczyn określonych w art. 1S ^3a § 1 k. p. W takim układzie znajduje zastosowanie art. 18 § 3 k. p.. zgodnie z którym postanowienia umów' o pracę i innych aktów, na podstawcie których powstaje stosunek pracy, naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu są nieważne. Zamiast takich postanowień stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy, a w razie braku takich przepisów — niekorzystne postanowienia są zastępowane przez odpowiednie postanowienia niemające charakteru dyskryminacyjnego (por. wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11, OSNP 2013/7-8/73 i przywołane w nim wcześniejsze orzecznictwo). Wyrażany jest też pogląd, że art. 18 § 3 k. p. ma zastosowanie do „zwykłego” nierównego traktowania pracownika (art. 11 ² k. p.). bez względu na stosowane przy tym kryteria dyskryminacyjne (por. wyrok SN z dnia 18 września 2014 r., III PK 136/13 oraz wyrok SN w bardzo zbliżonym stanie faktycznym do rozpoznawanej sprawy z dnia 22 marca 2016 r., II PK 29/15, Lex nr 2026392). Kwestia konieczności stosowania w sprawcach o odszkodowanie dotyczące nierównego traktowania w wynagradzaniu za pracę art. 471 k.c. z związku z art. 300 k. p. jest obecnie ugruntowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w tym także w sprawach przeciwko pozwanej Spółce (zob. postanowienie SN z dnia 7 maja 2015 r., II PK 39/15, Lex nr 2021948; wyrok SN z dnia 26 stycznia 2016 r., II PK 303/14, Lex nr 2019532). Na gruncie art. 11 ² k. p. zdaniem strony powodowej wykazano, że wykonywały pracę takiego samego rodzaju i jakości jak porównywani inni pracownicy pozwanej spółki, a pozwany pracodawca nie wykazał obiektywnych kryteriów takiego różnicowania, które uzasadniałoby tą różnicę. W przypadku ustalenia, iż doszło do naruszenia zasady równego traktowania, ustalenie wynagrodzenia według niższych stawek nie usunęłoby stanu nierówności, a powódki dalej byłyby traktowane nierówno w stosunku do części pracowników (tak SN w wyroku z dnia 22 marca 2016 r., II PK 29/15, Lex nr 2026392). Powódki były nierówno traktowane w stosunku do pracowników zarabiających więcej od nich i standardem prawa pracy, jak i zasady wynikającej z art. 471 k.c. jest wyrównanie poniesionej przez nie w tym zakresie szkody. Bez znaczenia dla tej konstatacji pozostawać musi fakt, że oprócz ich także inni pracownicy mogli ewentualnie ponosić szkodę w wyniku ich niewłaściwego traktowania przez pozwanego pracodawcę. Uwzględnienie skutku wynikającego z naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu polega na podwyższeniu świadczeń należnych pracownikom traktowanym gorzej, a nie na ich obniżeniu pracownikom lepiej traktowanym (por. wyroki SN z dnia 12 września 2006 i\, I PK 89/06, M.P.Pr. 2007/2/25 i z dnia 26 stycznia 2016 r., II PK 303/14, Lex nr 201953).

Zażalenie na pkt. II wyroku złożył pozwany. Wniósł o jego zmianę i zasadzenie od powódek kosztów procesu wg stawek minimalnych. Zarzucił bezzasadne zastosowanie art. 102 KPC i nie zastosowanie art. 98 § 1 KPC. Podniósł, iż sytuacja materialna i życiowa powódek nie uzasadniała zastosowania art. 102 KPC, a samo prowadzenie procesu w sposób rzetelny nie jest wystarczające do zastosowania przepisu.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów za postepowanie apelacyjne.

Powódki wniosły o oddalenie zażaleń i zasądzenie kosztów za postępowanie zażaleniowe.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE:

W ZAKRESIE APELACJI:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy uznaje podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego. Podziela również rozważania prawne tego Sądu.

W pierwszej kolejności odnieść należy się za zarzutów naruszenia prawa procesowego.

Sąd Rejonowy nie naruszył art. 386 § 4 KPC. Istota sprawy została rozpoznana. Sąd rozpoznał roszczenia powódek. Sąd odniósł się zarówno do podstawy powództw wywodzonej z dyskryminacji, jak i nierównego traktowania.

Sąd Okręgowy nie podziela również zarzutu naruszenia art. 278 w zw. z art. 162 KPC poprzez brak dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości. W pozwach żądały przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wyliczenia różnic w zarobkach przy zmianie grupy XIV na XV. Powódki wskazały swoje roszczenia, określiły żądania. KPC nie przewiduje dowodów ewentualnych. Sąd Rejonowy dowodu takiego nie przeprowadził. Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzenie takiego dowodu zmierza jedynie do przedłużenia postepowania (art. 235 ² § 1 pkt 5 KPC).

Wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań M. G. nie mógł zostać uwzględniony jako spóźniony (art. 381 KPC). Dowód ten mógł być przeprowadzony przed Sądem I instancji, jednak powódka nie stawiła się pomimo prawidłowego wezwania. Sąd I instancji prawidłowo dowód z jej zeznań pominął (k. 3073). Strony nie złożyły zastrzeżeń w tym zakresie, tak więc podnoszenie zarzutów w tym zakresie nie jest dopuszczalne (art.162 § 2 KPC).

Przepis art. 233 § 1 KPC przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy, nie uchybiając przepisom procesowym, zgromadził niezbędny materiał dowodowy, a następnie w sposób trafny dokonał jego weryfikacji pod kątem wiarygodności oraz mocy dowodowej i nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów. Za utrwalony w judykaturze należy uznać pogląd, wedle którego zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 K.p.c. może zostać uwzględniony jedynie w przypadku wykazania jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. II CKN 817/00, LEX 56906). Natomiast nie czyni zarzutu tego skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wersji stanu faktycznego w sprawie, opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, LEX 53136). Innymi słowy skuteczne podważenie ustaleń Sądu Rejonowego wymagałoby wykazania, że Sąd ten uchybił zasadom oceny dowodów objętym treścią art. 233 § 1 k.p.c., wskazania realnych przyczyn, dla których ocena Sądu nie spełnia wymogów tego przepisu. Skarżący nie uczynił tego skutecznie w złożonej apelacji. Nie wykazał, aby Sąd Rejonowy z materiału dowodowego sprawy wyprowadził wnioski logicznie niepoprawne i niezgodne z doświadczeniem życiowym. Sąd I instancji przedstawił fakty, które uznał za udowodnione, wskazał dowody, na których się oparł, dokonał oceny dowodów zgromadzonych w sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi zostać zaakceptowana.

Okoliczność co legło u podstaw zmiany stanowiska pracy i podwyższenia wynagrodzeń w 2019 r. dla sprawy nie ma znaczenia. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pracodawca nie kierował powódek na specjalizacje. Okoliczność, czy powódki wykazały, aby w spornych okresach ich wynagrodzenie kształtowało się poniżej średniej osób zajmujących równorzędne stanowisku powódek również nie jest istotna. Przedmiotem sporu bowiem nie było porównanie powódek do osób zatrudnionych na takim samym stanowisku. Kwestie wykazywanie w NFZ podnoszenia i podniesienia kwalifikacji nie wpływają na zasadność roszczeń.

Powódki nie wskazały żadenego kryterium dyskryminującego wymienionego w art. 18 ^3a KP. Nie wskazały także żadnej innej nieobiektywnej przyczyny rzekomej dyskryminacji. Nierówne traktowanie nie może być niedozwolonym kryterium dyskryminującym. Nierówne traktowanie jest bowiem skutkiem dyskryminacji, a nie jego kryterium. Tym samym roszczenia powódek nie mogą być uznane za uzasadnione w świetle art. 18 ^3d , art. 11 ³ czy też 18 ^3a KP.

Sąd Okręgowy podziela rozważania prawne Sadu Rejonowego co do braku nierównego traktowania powódek względem osób wskazywał na rozprawie w dniu 25.02.2020r (k. 2447v). Podzielić należy pogląd Sądu I instancji, iż upływ czasu i zmiana sytuacji pozwanego pozwalała mu na zmianę praktyki awansowania pracowników do wyższej grupy i nie stanowi nierównego traktowania. Sąd Rejonowy przedstawił logiczną argumentację, która doprowadził go do wniosku o braku nierównego traktowania w rozumieniu art. art. 11 ² i 18 ^3c KP.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił natomiast na ustalenie, iż powódki wykonywał pracę taką samą lub o jednakowej wartości jak osoby na stanowisku pielęgniarka specjalista.

Zarzut naruszenia art. 471 KC w związku z art. 300 KP nie mógł zostać uwzględniony. Uregulowania Kodeksu pracy w zakresie dyskryminacji i nierównego traktowania mają charakter wyczerpujący. Tymczasem argumentacja o konieczności wyrównania uszczerbku polegającego na nieotrzymaniu wyższego wynagrodzenia jest niezrozumiała.

Wobec powyższego apelacje oddalono na podstawie art. 385 KPC.

O kosztach postepowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 102 KPC. Przemawia za tym charakter sprawy i subiektywne przekonanie powódek o zasadności ich roszczeń.

W ZAKRESIE ZAŻALENIA:

Sąd Rejonowy wskazał, iż powódki prowadziły proces rzetelnie, a charakter sprawy uzasadnia odstąpienie od obciążenia powódek kosztami postępowania. Sąd nie wskazywał w żaden sposób na sytuacje życiową czy majątkową powódek.

Ocena sądu jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym, ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem, poczuciem sprawiedliwości oraz analizą okoliczności rozpoznawanej sprawy. Okoliczności spawy, w szczególności jej podstawa faktyczna, prawidłowo została uznana przez Sąd Rejonowy za stanowiącą podstawę do zastosowania art. 102 KPC.

W konsekwencji na podstawie art. 385 w związku z art. 397 § 3 KPC zażalenie oddalono.

Marek Zwiernik Tomasz Korzeń Iwona Wysowska