Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

UZASADNIENIE

W sprawie II K 452/15 Sądu Rejonowego w Sulęcinie P. N. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 27 sierpnia 2015r. na terenie stacji P. gmina B. województwo (...), naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...) wyprzedzając w miejscu niedozwolonym inny pojazd na pasie wyłączonym z ruchu jadąc z nadmierną prędkością potrącił znajdującego się w tym miejscu pieszego D. Ż. (1), na skutek czego pieszy poniósł śmierć, tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

II.  w dniu 27 sierpnia 2015r. w pobliżu terenu stacji paliw P. gmina B. województwo (...), nie udzielił pomocy uczestnikowi wypadku drogowego D. Ż. (1), który znajdował się w położeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, mogąc tej pomocy udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w ten sposób, że kierując pojazdem osobowym marki S. (...) po potrąceniu pieszego D. Ż. (1) nie zatrzymał pojazdu i nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu, nie powiadomił o wypadku odpowiednich organów, uciekając z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 162 § 1 kk

III.  w okresie 25-27 sierpnia 2015 r. w R. oraz innych pobliskich miejscowościach województwa (...) , działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. pomagał w ukryciu pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) rok produkcji 2004 wartości 20.000 zł, który uprzednio przyjęli od nieustalonej osoby i nim się poruszali wiedząc, iż pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego dokonanego na terenie Niemiec, tj. o czyn z art. 291 § 1 kk

IV.  w dniu 27 sierpnia 2015r. na trasie R. - B. oraz innych pobliskich miejscowościach województwa (...), kierował samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Słubicach zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, sygn. akt II W 761/14 obowiązujący od 07/09/2014 do 07/09/2016, tj. o czyn z art. 244 kk

W tej samej sprawie K. C. został oskarżony o to, że:

V.  w dniu 27 sierpnia 2015r. na terenie stacji paliw P. gmina B. województwo (...), nie udzielił pomocy uczestnikowi wypadku drogowego D. Ż. (1), który znajdował się w położeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, mogąc tej pomocy udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu , w ten sposób, że jadąc jako pasażer pojazdem osobowym marki S. (...) kierowanym przez P. N., po potrąceniu przez niego pieszego D. Ż. (1) nie doprowadził do zatrzymania pojazdu i nie udzielił pomocy pokrzywdzonemu, nie powiadomił o wypadku odpowiednich organów, uciekając z miejsca zdarzenia, tj. o czyn z art. 162 § 1 kk

VI.  w okresie od 25 do 27 sierpnia 2015r. w R. oraz innych pobliskich miejscowościach województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. N. pomagał w ukryciu pojazdu marki S. (...) rok produkcji 2004 wartości 20000 złotych, który uprzednio przyjęli od nieustalonej osoby i nim się poruszali, wiedząc, iż pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego dokonanego na terenie Niemiec, tj. o czyn z art. 291 § 1 kk

W dniu 5 kwietnia 2016r. Sąd Rejonowy w Sulęcinie wydał wyrok w sprawie II K 452/15, orzekając następująco:

I.  Oskarżonego P. N. uznał za winnego popełnienia:

-

czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 177 § 2 lek i za to na podstawie art. 177 § 2 kk skazał go i wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności

-

czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 162 § 1 kk i za to na podstawie art. 162 § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności

-czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 291 § 1 kk i za to na podstawie art. 291 § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności -czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kle skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności

II.  Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kle w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności orzekł karę łączną w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 12.09.2015r. do 05.04.2016r., przy czym ustalił, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 42 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

V.  Oskarżonego K. C. uznał za winnego popełnienia:

-

czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 162 § 1 kk i za to na podstawie art. 162 § 1 kle skazał go i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności

-

czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 291 § 1 kk i za to na podstawie art. 291 § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności

VI.  Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności orzekł karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.

VII.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk i art. 73 § 1 lek warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 4 lat próby, oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

VIII.  Na podstawie art. 71 § 1 kle orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20,00 zł.

IX.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 27.08.2015r. do 14.09.2015r., przy czym ustalił, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny.

X.  Na podstawie art. 43b kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego w Sulęcinie przez okres 14 dni.

XI.  Na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł solidarnie wobec oskarżonych nawiązkę w kwocie 20.000 zł na rzecz pokrzywdzonej M. Ż.,

XII.  Na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. Ż. koszty zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 2.845,26 złotych.

XIII.  Zasądził na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. Ż. (2) koszty udziału obrony z urzędu w kwocie 988,92 zł z VAT.

XIV.  Na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po A w tym wymierzył im opłaty: P. N. w kwocie 600,00 zł, K. C. w kwocie 180,00 zł.

Apelację od wyroku złożył prokurator zaskarżając go w całości na korzyść oskarżonego K. C..

Wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego - tj. przepisu art. 70 § 1 kk poprzez zawieszenie wykonania kary wobec oskarżonego, na podstawie nie obowiązującego przepisu art. 70 § 1 pkt 1 kk- na okres 4 lat podczas gdy na podstawie obowiązującego w chwili popełnienia czynu i orzekania, przepisu art. 70 § 1 kk maksymalny okres zawieszenia wynosi trzy lata.

Podnosząc powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zawieszenie wobec K. C. kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności na podstawie art. 70 § 1 kk na okres 3 lat.

Apelację od wyroku złożył też obrońca oskarżonego K. C., zaskarżając go w całości na jego korzyść.

Wyrokowi temu zarzucił:

-

obrazę przepisu prawa materialnego określonego w art. 291 § 1 kk przez nie mające podstaw faktycznych i błędne uznanie, że oskarżony K. C. wsiadając 27.08.2015r. do samochodu kierowanego przez współoskarżonego P. N. takim swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku paserstwa umyślnego, gdy tymczasem zachowanie to, jak również każde inne będące jego udziałem krytycznego dnia nie stanowiło żadnej z alternatywnie ujętej czynności sprawczej niezbędnej dla przypisania sprawstwa tego czynu polegającej na przyjęciu samochodu pochodzącego z przestępstwa, nabyciu lub pomocy w zbyciu takiego pojazdu, względnie pomocy w jej ukryciu;

-

obrazę przepisu prawa materialnego określonego w art. 162 § 1 kk przez nie mające dostatecznych podstaw i błędne przyjęcie, że w sytuacji faktycznej zdarzenia z udziałem obu współoskarżonych, w tym osk. K. C. jako pasażera pojazdu, którego kierowca spowodował wypadek ze skutkiem śmiertelnym osk. K. C. można przypisać działanie z zamiarem nie udzielenia pomocy ofierze wypadku D. Ż. (3) i to w sytuacji, gdy podejmował on próby zatrzymania pojazdu kierowanego przez współoskarżonego, czego jednak bez narażenia siebie na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i tylko z tego powodu nie zdołał dokonać;

W ramach zarzutów alternatywnych skarżonemu wyrokowi zarzucił:

-

obrazę przepisu prawa materialnego określonego w art. 70 § 1 kk poprzez ustalenie okresu próby określonego w związku z zastosowaniem wobec osk. K. C. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej w rozmiarze przekraczającym maksymalny, 3-letni okres takiej próby;

-

obrazę przepisu prawa materialnego określonego w art. 46 § 2 kk przez solidarne orzeczenie od obu oskarżonych nawiązki w kwocie 20.000,00 zł na rzecz osoby najbliższej dla ofiary wypadku drogowego M. Ż., w sytuacji, gdy osk. K. C. nie był sprawcą przestępstwa, w wyniku którego śmierć poniósł D. Ż. (1), a był nim jedynie współoskarżony P. N..

Podnosząc powyższe obrońca wniósł o uniewinnienie osk. K. C. od popełnienia obu zarzucanych mu występków.

W ramach wniosków alternatywnych wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie osk. K. C. od popełnienia czynu opisanego w pkt. V części wstępnej wyroku;

-

uchylenie wyroku w pkt. VI jego części dyspozytywnej i zmianę wyroku w pkt. VII tej części przez ustalenie okresu próby w związku z orzeczoną w stosunku do tego oskarżonego karą pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w granicach określonych w art. 70 § 1 kle;

-

zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie orzeczenia opisanego w pkt XI części dyspozytywnej wyroku w zakresie dotyczącym orzeczonej wobec osk. K. C. nawiązki.

Apelację od wyroku wniosła też pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, zaskarżając wyrok na niekorzyść oskarżonych w części dotyczącej wymiaru orzeczonej kary za popełnione przez oskarżonych przestępstwa z art. 177 § 2 kk (osk. P. N.) i art. 162 § 1 kk (osk. P. N. i K. C.), tj. w jego punkcie I, II, V, VI, VII.

Pełnomocnik zarzuciła wyrokowi:

-

rażącą niewspółmierność (łagodność) orzeczonych kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu P. N. za zarzucane oskarżonemu przestępstwa z art. 177 § 2 kk i art. 162 § 1 kk, jak również niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności;

-

rażącą niewspółmierność (łagodność) orzeczonej kary wymierzonej oskarżonemu K. C. za zarzucane oskarżonemu przestępstwo z art. 162 § 1 kk, jak również niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 4 lat próby.

Podnosząc powyższe pełnomocnik wniosła o :

-

zmianę wyroku w zaskarżonej części, przez orzeczenie za zarzucane oskarżonemu P. N. przestępstwo z art. 177 § 2 kk kary 8 lat pozbawienia wolności, orzeczenie za zarzucane oskarżonemu P. N. przestępstwo z art. 162 § 1 kk kary 2 lat pozbawienia wolności i orzeczenie w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności kary łącznej w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności;

-

zmianę wyroku w zaskarżonej części, przez orzeczenie za zarzucane oskarżonemu K. C. przestępstwo z art. 162 § 1 kk kary 2 lat pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

Pełnomocnik wniosła nadto o solidarne zasądzenie od oskarżonych na rzecz oskarżycielki posiłkowej kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na początku Sąd Okręgowy zaznacza, że z uwagi na to, że jedynie pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej złożył wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 28 września 2016r. zasadnym było ograniczenie rozważań jedynie do złożonej przez niego apelacji. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zakres przedmiotowy wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego jest szerszy niż zakres zaskarżenia. Mianowicie pełnomocnik w apelacji zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego jedynie w części dotyczącej wymiaru kar orzeczonych oskarżonym za popełnione przez nich przestępstwa, podczas gdy wniosek o uzasadnienie odnosi się do całości wyroku w sprawie IV Ka 341/16. Tymczasem zasadą w procesie karnym jest, że zakres przedmiotowy i podmiotowy wniosku o sporządzenie uzasadnienia powinien zostać dostosowany do zakresu zaskarżenia, gdyż sąd odwoławczy kontroluje wyrok w takim zakresie, w jakim strona go zaskarżyła. Sąd Okręgowy podziela pogląd, że strona we wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku utrzymującego w mocy albo zmieniającego powinna wskazać zakres przedmiotowy wniosku, a w sprawach złożonych podmiotowo także oskarżonego, którego wniosek dotyczy. "Odpowiednie stosowanie" tego przepisu (tj. art. 422 § 2 kpk na podstawie art. 457 § 2 kpk - dopisek własny) w postępowaniu odwoławczym prowadzi do stwierdzenia, że zakres przedmiotowy i podmiotowy wniosku o sporządzenie uzasadnienia powinien zostać dostosowany do zakresu zaskarżenia, gdyż sąd odwoławczy kontroluje wyrok w takim zakresie, w jakim strona go zaskarżyła (art. 433 § 1 k.p.lc). W konsekwencji zakres wniosku nie może być szerszy niż zakres zaskarżenia wskazany w apelacji strony.(...) Dodatkowego rozważenia wymaga sytuacja, gdy strona złożyła wniosek o sporządzenie uzasadnienia w szerszym zakresie niż zakres zaskarżenia, np. co do winy, gdy zaskarżyła wyrok co do kary. W tym zakresie wniosek jest niedopuszczalny (Komentarz do art. 457 Kodeksu postępowania karnego, Dariusz Świecki, Wolters Kluwer 2016, stan prawny 2016.01.01). Dlatego też należało wniosek o sporządzenia uzasadnienia co do winy uznać za niedopuszczalny i dokonać rozważań jedynie w zakresie kary.

Odnosząc się już wprost do zarzutów apelacji, odnotować przede wszystkim trzeba, że rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z dnia 30.06.2009r., W A 19/09, OSNwSK 2009/1/1255).

W świetle powyższych uwag zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonych kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu P. N. za zarzucone mu czyny z art. 177 § 2 kk i art. 162 § 1 kk oraz orzeczonej kary łącznej jest chybiony.

W ocenie Sądu Okręgowego orzeczone kary jednostkowe za wszystkie przestępstwa przypisane P. N. oraz kara łączna 6 lat pozbawienia wolności są wyważone i sprawiedliwe. Treść uzasadnienia przekonuje, że Sąd Orzekający dokonał trafnej analizy okoliczności mających znaczenie dla wymiaru kar jednostkowych. Kary za poszczególne przestępstwa przypisane temu oskarżonemu są adekwatne do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości tych czynów i odpowiadają wszystkim celom, którym kara ma służyć, wskazanym w art. 53 § 1 kk. Nie można pominąć również tego, że sąd meriti trafnie dostrzegł i uwzględnił przy wymiarze kar jednostkowych okoliczności obciążające. Zgodzić się również trzeba, iż brak było jakichkolwiek okoliczności łagodzących. Sąd Rejonowy kompleksowo ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kar jednostkowych. Znajdują one pełne odzwierciedlenie w dyspozycji art. 53 § 1 i 2 kk.

W przypadku kary łącznej w rozmiarze 6 lat pozbawienia wolności także nie sposób stwierdzić, by nosiła cechy kary rażąco niewspółmiernie łagodnej. Mianowicie Sąd ten w myśl art. 86 § 1 kk mógł wymierzyć karę łączną pozbawienia wolności w granicach od 5 lat do 7 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż wymierzona kara łączna jest wystarczająca, by spełnić cele wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na osobę oskarżonego, jak również w płaszczyźnie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara łączna znajduje pełne odzwierciedlenie w dyspozycji art. 85a kk i art. 86 § 1 kk.

Przed przystąpieniem do omówienia drugiego zarzutu apelacji Sąd Okręgowy przypomina, że kontrola instancyjna spowodowała uniewinnienie oskarżonego K. C. od czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 291 § 1 kk. W tej sytuacji rozważanie kary orzeczonej za ten czyn przez Sąd Rejonowy byłby bezprzedmiotowe, jak też rozważanie kary łącznej orzeczonej za czyn z art. 162 § 1 kk i z art. 291 § 1 kk. Sąd odwoławczy skupił się jedynie na karze wymierzonej za czyn z art. 162 § 1 kk.

I tak Sąd Okręgowy nie zgodził się z twierdzeniem autora apelacji, by orzeczona K. C. kara za czyn z art. 162 § 1 kk była rażąco łagodna. Zarzut ten w świetle okoliczności sprawy jawi się jako całkowicie nietrafny. Podobnie jak w przypadku oskarżonego P. N. Sąd meriti uwzględnił stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Nie można pominąć również tego, że Sąd ten pamiętał o celach, którym kara ma służyć. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona za przestępstwo z art. 162 § 1 kk kara 10 miesięcy pozbawienia wolności stanowi sprawiedliwą i adekwatną do stopnia winy odpowiedź wymiaru sprawiedliwości na przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony. Sąd Okręgowy podziela również stanowisko Sądu Rejonowego, że należało skorzystać wobec K. C. z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego, jego postawa, zachowanie po popełnieniu przestępstwa, właściwości i warunki osobiste dają dostateczne podstawy do uznania, iż wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celów kary będzie wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jednocześnie Sąd Okręgowy zmieniając zaskarżony wyrok i na nowo ustalając okres próby uznał, iż tylko zawieszenie wykonania kary na najdłuższy czas przewidziany przez przepis art. 70 § ł kk będzie odpowiedni do zweryfikowania postawionej wobec tego oskarżonego pozytywnej prognozy na przyszłość.

Przy ocenie wymiaru kar orzeczonych oskarżonym nie można pominąć również tego, że ofiara D. Ż. (1) przyczynił się do zdarzenia, albowiem przechodził w miejscu niedozwolonym i znajdował się pod wpływem alkoholu.

Sąd odwoławczy nadmienia, że pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej generalnie nie kwestionował prawidłowości orzeczonego wobec P. N. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, niemniej jednak zważywszy na treść art. 447 § 2 kpk, zgodnie z którym apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych, należało poczynić rozważania w tym zakresie. I tak Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że koniecznym było całkowite wykluczenie tego oskarżonego z ruchu drogowego na zawsze. Nie ulega bowiem wątpliwości, że fakt, iż P. N. był już wcześniej karany za czyny przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w krytycznym momencie prowadził pojazd pomimo orzeczonego zakazu i w wyniku zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2015r. poniosła śmierć osoba, dowodzą jedynie tego, że jest osobą, która nie zamierza respektować przepisów ruchu drogowego i jest osobą niebezpieczną i stwarzającą zagrożenie dla innych. Zasadnie też Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego K. C. karę grzywny. Zapłata grzywny pozwoli oskarżonemu realnie odczuć naganność przestępstwa, którego się dopuścił. Przy tym kara grzywny w orzeczonym rozmiarze, tj. 100 stawek dziennych po 20 zł jest niewątpliwie odpowiednia i możliwa do uiszczenia przez oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego P. N. od ponoszenia kosztów

sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa, a oskarżonego K. C. zwolnił od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze z wyjątkiem wydatków części uniewinniającej, którymi w oparciu o przepis art. 630 kpk w zw. z art. 634 kpk obciążył Skarb Państwa i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 10 ust. 1 cyt. ustawy wymierzył mu opłatę w kwocie 180 zł za obie instancje.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk zwolnił oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i nie uwzględnił jego wniosku o zasądzenie kosztów